رؤیای صادقه

فردا غروب که برسد، هزاروصدوهشتادوهفتمین سال آغاز امامت حضرت ولی‌عصر(عج) فرا می‌رسد و در ایرانِ‌ما در 6‌کیلومتری قم، قصبه‌ای واقع شده که متصل است به نام نامی آن امام همام: «جَمْکران»؛ دیاری که به نوشته مؤلف اثر قرن چهارمی «تاریخ قم»، از دیرباز نزد اهالی آن سرزمین صاحب تقدس بوده و حتی بنابر قولی مشهور اما باتردید، معنای نام آن را «ساخته‌شده به‌دست جمشید» دانسته‌اند؛ جایی که به‌قلم محمدحسن‌خان اعتمادالسلطنه در «مرآت‌البلدان»، «از مزارع قدیم قم است و 2 آبادی دارد» و به نوشته حاجعلی رزم‌آرا در «فرهنگ جغرافیایی ایران»، «دارای 2هزار تن سکنه است. از رودخانه قم مشروب می‌شود. باغات انار و انجیر دارد. اهالی به کشاورزی و کرباس‌‎بافی گذران می‌کنند.» 5‌تن از نوادگان امام زین‌العابدین(ع) نیز در این منطقه گنبد و بارگاه دارند که به «پنج امامزاده» شهره است. اما آنچه این روستای ملحق‌شده به شهر قم را برای قاطبه ایرانیان ویژه و برجسته کرده، نظرشدن آن نزد امام زمان(عج) است و روایتی که میرزاحسین نوری، محدث معاصر با دوره قاجار در آثار خود، ازجمله «نجم‌‌الثاقب» با استناد به «تاریخ قم» نوشته حسن‌بن‌محمد‌قمی و او به نقل از کتاب «مونس‌الحزین» از شیخ‌صدوق نقل کرده است مبنی بر اینکه حسن‌بن‌مثله‌جمکرانی در شب سه‌شنبه، هفدهم رمضان ۳۷۳ قمری خوابی دید و به او امر شد تا این مسجد را بنا کند؛ مسجدی که در زمان سلاطین صفوی و قاجار بارها تعمیر و تجدید بنا شده است اما رونقش، دست‌کم در روزگار معاصر، در گرو توجه آیت‌الله محمدتقی بافقی بوده است که هر هفته یک‌بار یا حتی بیشتر، به‌ویژه در شب‌های پنجشنبه و جمعه، به‌همراه گروهی از طلاب، پیاده به آنجا می‌رفت و نماز مغرب و عشا را در این مکان مقدس اقامه می‌کرد و تا اذان صبح به عبادت می‌پرداخت و بدین‌ترتیب توجه مردم را به این مسجد جلب می‌کرد. شاید جالب باشد بدانید ایرانِ ما، جمکران دیگری نیز دارد؛ در شهر بابل، در جوار محله گلشن که به مسجد محدثین یا جمکرانِ ثانی مشهور است و حدود 3 ‌قرن قدمت ‌دارد و از قضا فرمان بنای آن هم از سوی حضرت حجت(عج) در رؤیایی به آیت‌الله محمدنصیر بارفروشی معروف به ملانصیرا داده شده است. این همه یعنی ارادت به حضرت بقیه‌الله(عج) از گذشته‌های دور تا اکنون در میان مردم ایران‌زمین جاری و ساری بوده تا امروز که وسعت مسجد هزارساله معظم و مکرم جمکران به 250هکتار رسیده است و پیر و جوان، از دور و نزدیک و اطراف و اکناف، شب‌های چهارشنبه و جمعه، خود را به این سجده‌گاه می‌رسانند.