12 باشگاه با سرمربی جدید

کل هزینه‌های این پنجره تابستانی در مسیر شکستن رکورد تمام دوران است و باشگاه‌ها میلیاردها دلار برای بازیکنان جدید هزینه می‌کنند. اما فقط جذب بازیکنان جدید نمی‌تواند موفقیت تیم‌ها را تضمین کند. به همین دلیل، بسیاری از باشگاه‌ها در طول تعطیلات بین 2فصل مربیان خود را تغییر می‌دهند. در سری‌آ، این تغییرات چشمگیرتر از بقیه لیگ‌هاست. ۱۲باشگاه ایتالیایی این فصل را با مربیان متفاوتی از فصل گذشته آغاز کردند، ازجمله اینترمیلان، آث‌میلان و رم. اما این عادت همیشگی باشگاه‌های حاضر در لیگ ایتالیاست و به طرزی باورنکردنی می‌توان گفت که آنها رکورد بالاتر از این هم داشته‌اند و فصلی بوده که لیگ با 14سرمربی جدید آغاز شده است.
اسم باشگاه‌های عربی بد در رفته؛ ایتالیایی‌ها بدترند! شاید به این دلیل که لیگ فوتبال ایتالیا تاکتیکی‌تر از جاهای دیگر است، به مربیان توجه بیشتری می‌شود. یک مثال می‌زنیم برای روشن شدن این موضوع. بین منتقدان یک اصطلاح وجود دارد به نام نظریه مولف. نظریه مولف (Auteur Theory) یک دیدگاه سینمایی است که در آن کارگردان فیلم به‌عنوان خالق اصلی و «مولف» اثر درنظر گرفته می‌شود، یعنی کسی که سبک شخصی و دیدگاه خاصش را در تمام جوانب فیلم به تصویر می‌کشد و امضای خودش را پای کار می‌گذارد. در آمریکا چنین چیزی وجود نداشت یا اگر فیلمسازانی در هالیوود به شهرت رسیدند، به‌خاطر نگاه و زاویه دید اروپایی‌ها بود.
این نظریه مولف را در فوتبال ایتالیا هم می‌توانیم ببینیم. کونته و آلگری هر کجا بروند، سبک و امضای خودشان را هم می‌برند. کونته چلسی را به اتلتیکومادرید تبدیل کرده بود، چلسی آنچلوتی تیم دیگری بود و فوتبال را هجومی بازی می‌کرد. اهمیت سرمربی در تیم‌های ایتالیایی ناشی از همین نظریه مولف است؛ اینکه همه‌‌چیز نتیجه کارهای سرمربی است. در باشگاه‌هایی مثل رئال‌مادرید، سرمربی موفق کسی نیست که تاکتیک می‌آورد، بلکه کسی است که ستارگان بزرگ رختکن را مدیریت می‌کند. برای همین مربیانی مثل آنچلوتی، زیدان و دل‌بوسکه در آن موفق‌تر عمل می‌کنند تا مربیانی تاکتیکی مثل بنیتس، کاپلو یا مورینیو.
برگردیم به آمار وحشتناک جابه‌جایی سرمربیان در ایتالیا. این 12نفری که فصل را با تیم‌های جدید آغاز کرده‌اند، غیراز چهره‌هایی مثل ایگور تودور هستند که در میانه‌ راه فصل پیش در تیم‌های این کشور پست گرفتند. فصل پیش که رکورد تاریخ لیگ‌های فوتبال ایتالیا زده شد، ۱۴چهره جدید روی نیمکت‌های سری‌آ ثبت شد و ایتالیانو (بولونیا)، موتا (یوونتوس)، کونته (ناپولی)، داویده نیکولا (کالیاری)، روبرتو دی آورسا (امپولی)، رافائل پالادینو (فیورنتینا)، پائولو فونسکا (میلان)، بارونی (لاتزیو)، آلساندرو نستا (مونتسا)، پائولو وانولی (تورینو)، کوستا رونجایچ (اودینزه)، دی‌فرانچسکو (ونتزیا) و پائولو زانتی (هلاس ورونا) به‌عنوان سرمربی جدید تیم‌های سری‌آ کارشان را آغاز کردند و فابرگاس هم برای نخستین بار با گرفتن مدرک مربیگری A توانست سرمربی شود.
در آلمان و انگلیس، ثبات شغلی بیشتری وجود دارد. از ۲۰تیمی که این فصل در لالیگا حاضر هستند، فقط ۴تیم با سرمربیانی جدید وارد مسابقات می‌شوند و ۱۶تیم بدون تغییر سرمربی به‌کار خود ادامه می‌دهند؛ ژابی آلونسو به جای آنچلوتی در رئال‌مادرید، سرخیو فرانسیسکو به جای ایمانول آلگوئاسیل در رئال‌سوسیداد، ماتیاس آلمیدا به جای خواکین کاپاروس در سویا، آلسیو لیسی به جای ویسنته مورنو در اوساسونا.
واقعا چرا باشگاه‌های سری‌آ مدام سرمربی عوض می‌کنند؟ آنیلو لوسیانو، کارشناس فوتبال ایتالیا توضیح می‌دهد: «از نظر فرهنگی، باشگاه‌های ایتالیایی همیشه اهمیت زیادی به نتایج داده‌اند و تمرکزشان روی کوتاه‌مدت بوده است. این روند آشکارا با برنامه‌ریزی بلندمدت در تضاد است و کار مربی را دشوارتر می‌کند، صرف‌نظر از اینکه اگر اوضاع خوب پیش نرود، او مشکل اول محسوب می‌شود و به‌طور کلی، در ایتالیا صبر و دلیل کمی برای تغییرات مدیریتی وجود دارد. تیم‌های صعودکرده اغلب بدون توجه به رهبری فنی تغییر می‌کنند. همچنین این تغییرات به عوامل خاصی در باشگاه‌ها بستگی دارد، مانند تابستان امسال، جیان پیرو گاسپرینی و سیمونه اینتزاگی به‌دلیل رسیدن به پایان چرخه، تیم‌ها را ترک کردند. درحالی‌که سرمربیان میلان، فیورنتینا و رم به‌دلیل جاه‌طلبی و نارضایتی از سطح عملکرد فصل گذشته عوض شدند.»
۱۲تیم با سرمربی جدید فصل را آغاز کرده‌اند، که نشان‌دهنده تغییرات گسترده در نیمکت‌های سری‌آ است. مربیانی مثل آلگری، کونته، پیولی و ویرا دوباره به صحنه بازگشته‌اند، درحالی‌که چهره‌هایی مثل فابرگاس و چیوو در حال تثبیت جایگاه خود هستند.