هشتگ روز
برای شیده لالمی و روح‌الله رجایی
این نوشته را وقتی می‌خوانید که روز خبرنگار تمام‌شده و سیل پیام‌های تبریک و توجه به اهالی رسانه هم فروکش کرده و آنها برمی‌گردند به همان جایگاه همیشه متهم از دو سو؛ هم دولتمردان و هم مردم عادی که هر‌کدام فکر می‌کنند خبرنگار فقط صدای طرف مقابل آنهاست و در روایتگری کم‌فروشی می‌کند.
اما در این نوشته می‌خواهم از 2نفر که در روزنامه‌نگاری اجتماعی نقش بسزایی داشتند و روزگاری در تحریریه بزرگ همشهری بر صفحات روزنامه دبیری کرده‌اند، بنویس؛ روح‌الله رجایی و شیده لالمی که در فاصله 7ماه از یکدیگر فوت شدند؛ روح‌الله رجایی 30تیر 1399و شیده لالمی 27دی همان سال.
روح‌الله رجایی خبرنگاری بود که آنقدر در مطبوعات از مصائب آدم‌های عادی کوچه و خیابان نوشت که در نهایت دبیر جامعه روزنامه همشهری شد؛ مردی که تلاش کرد در دوره دبیری‌اش، قدمی ماندگار بردارد که مهم‌ترین آن تلاش برای افزایش مستمری 6میلیون نفر از افراد تحت پوشش سازمان بهزیستی و کمیته امداد بود که درنهایت به بار نشست و 5برابر شد. تشویق قضات برای احکام جایگزین حبس از دیگر تلاش‌های او بود که می‌خواست با گزارش‌های کارشناسی باعث شود آنها کمتر حکم حبس بدهند. رجایی جزو نخستین نفراتی بود که قربانی اپیدمی کرونا شد و جانش را برای روایت‌کردن این روزگار تلخ از دست داد.
شیده لالمی دیگر دبیر اجتماعی روزنامه همشهری به داشتن اخلاق و منش حرفه‌ای روزنامه‌نگاری معروف بود. شخصیت‌های گزارش‌های او از طبقات فرودست جامعه بودند؛ کسانی که کمتر کسی آنها را می‌دید و می‌شنید. «شهر دوشنبه‌های اشک» درباره زندگی در خرمشهر 35سال پس از جنگ، «آب‌فروشان کوچک گورستان» که درباره کودکان آب‌فروش بود که هر روز در گورستان زنجان هر دبه آب را به قیمت هزار تومان می‌فروختند و... شیده در دوره کرونا پیشنهاد ایجاد صفحه مجزا برای اخبار پیرامون این پدیده را داد تا بیشتر بتواند صدای مردم در آن روزگار سیاه باشد. یاد هر دوی آنها گرامی باد.
در همینه زمینه :
