مرصاد؛ ضربه بی‌مانند به ارتش نفاق

فاطمه حسن­‌زاده، نویسنده

پنجم مرداد ۱۳۶۷، تنها چند روز پس از پذیرش قطعنامه ۵۹۸، ایران به فکر ترمیم زخم‌های جنگ بود. خستگی جنگ، داغ شهدا، ویرانی شهرها و بی‌اعتمادی به نیت دشمن، سایه‌ای سنگین بر آسمان کشور انداخته بود. در چنین شرایطی، ناگهان زخم کهنه‌ای سر باز کرد؛ زخم خیانت.
گروهک منافقین که سال‌ها در کنار رژیم بعث به ایران خیانت کرده بود، با حمایت صدام و تجهیزاتی سنگین، عملیاتی را طراحی کرد که آن را «فروغ جاویدان» نام نهادند؛ اما تاریخ برای آن نام دیگری برگزید: مرصاد؛ کمینی برای پایان نفاق.
درحالی‌که ایران به‌دنبال تثبیت آتش‌بس بود، ستون‌های زرهی و نیروهای منافقین از مرزهای غربی عبور کردند و در خیال خام خود به‌سوی تهران تاختند. نقشه‌شان ساده اما متوهمانه بود: تصرف چند شهر، ایجاد وحشت و دعوت به شورش داخلی. اما آنچه در مسیرشان انتظار می‌کشید، نه استقبال بود و نه ضعف بلکه اراده مردمی غیور بود که آتش‌بس را عزتمندانه پذیرفته بودند.
سپاه پاسداران، ارتش، بسیجیانی که لباس رزم را هنوز از تن درنیاورده بودند و حتی مردم عادی کرمانشاه، اسلام‌آباد و سرپل‌ذهاب، با هوشیاری و فداکاری وارد میدان شدند. در تنگه مرصاد، جایی که جغرافیا هم با غیرت مردم هم‌پیمان شده بود، ماشین جنگی منافقین در هم کوبیده شد. جنگنده‌های ارتش، عملیات برق‌آسای زمینی سپاه و مقاومت مردمی، در عرض سه روز، «فروغ» دشمن را به غروب ابدی تبدیل کرد. شمار کشته‌شدگان منافقین به هزاران نفر رسید. بسیاری از فرماندهان و عناصر کلیدی این گروهک در همین عملیات از بین رفتند. آنها نه‌تنها شکست نظامی خوردند بلکه مشروعیت‌شان حتی در میان مخالفان نظام نیز به‌شدت سقوط کرد.
مرصاد، پایان بلندپروازی‌های سیاسی و نظامی منافقین در خاک ایران و آخرین زخم جنگ بود؛ زخمی که شاید از گلوله‌های دشمن بعثی عمیق‌تر بود، چون از پشت خنجر زد. اما در همان زخم هم ایران ایستاد؛ نه با لشکر میلیونی که با غیرت مردمی که نمی‌خواستند تاریخ‌شان را با نفاق عوض کنند. این عملیات نه ­فقط یک نبرد نظامی، بلکه پیروزی باور بود بر توطئه، مقاومت بود در برابر نفاق و هشدار بود به هر دشمنی که خیال نفوذ در دل این ملت را دارد.
اکنون که سال‌ها از آن روز گذشته، نام مرصاد هنوز طنین‌انداز است؛ نه فقط در خاطره رزمندگانش، بلکه در ذهن نسلی که باید بداند امنیت امروز، بر خاکریز خون دلیرانی بنا شده که نگذاشتند «نفاق» از دروازه غرب وارد خانه ایران شود.