دست به‌کار مذهب و هنر

مجلس تعزیه پایان یافته و آنها که بَک‌وکالِ نمایش، ترومبون و درام می‌نواختند، حالا آرام‌آرام سازهایشان را جمع می‌کنند. خنکای دم‌کرده بعدازظهر تابستان به نسیم ملایم غروب تیرماه رسیده و پدر و پسر نقاش نیز توانسته‌اند آنطور که انتظار داشته‌اند، در تکمیل تابلوهایشان پیش بروند. سهیل با دستمال نخی، رنگ‌های ماسیده به دستش را پاک می‌کند؛ «نقاشی قهوه‌خانه‌ای نباید فراموش شود... چون قصه و نقالی دارد... چون ایرانی‌ است و سرمنشأ خیلی هنرهای دیگر.» سعید اما هنوز دست از کار نکشیده و سرگرم پرکردن رنگ پس‌زمینه در گوشه سمت چپ تابلوست. تعزیه‌خوانان از کنارشان عبور می‌کنند. برخی می‌ایستند و هنرمندی سهیل و سعید را برانداز می‌کنند و برخی‌شان «خداقوت» می‌گویند و می‌روند تا فردا که دوباره دست‌به‌کار آیین‌های مذهبی با نمایش و نقاشی شوند.