تیتر یک
پایان شماره 19
وحيد اميري رسما از پرسپوليس جدا شد با کلي خاطره خوب و البته يک نقطه مبهم
اميرمحمد يعقوب‌پور- روزنامه‌نگار
از همان ابتدا که اسم وحید امیری در فهرست بازیکنان تمدیدی باشگاه دیده نشد و اسماعیل کارتال تصمیم‌گیری در مورد او را به بعد موکول کرد، اینطور به‌نظر می‌رسید که کار تمام است و شماره19سرخپوشان را فصل آینده دیگر در پیراهن این تیم نخواهیم دید. همین اتفاق هم رخ داد و کمی بعدتر رضا درویش، مدیرعامل باشگاه رسما خبر جدایی امیری از پرسپولیس را تأیید کرد؛ بازیکن 37سالهای که کادرفنی و مدیریتی در مورد تمدید قراردادش به اجماع نرسید. این، نقطه پایان دوران حضور یکی از مؤثرترین و البته کم‌حاشیه‌ترین بازیکنان این سالیان فوتبال ایران در پرسپولیس است.
آغاز قهرمانی‌ها
پرسپولیس که در لیگ پانزدهم با وجود شایستگی موفق به فتح عنوان قهرمانی لیگ برتر نشد، پیش از لیگ شانزدهم بازیکنان مهمی جذب کرد که حضور آنها، نقطه آغاز قهرمانی‌های پیاپی سرخپوشان بود. از آن جمله می‌توان به دو بازیکن مؤثر نفت تهران اشاره کرد که قرار بود راهی استقلال شوند
اما هر دو سر از پرسپولیس در آوردند؛ علیرضا بیرانوند و وحید امیری. علیرضا منصوریان سرمربی نفت تهران بود و همان تابستان به‌عنوان سرمربی استقلال انتخاب شد. همه منتظر بودند او بیرانوند و امیری را با خودش به جمع آبی‌ها ببرد اما این اتفاق نیفتاد و آنها با کوچ به پرسپولیس کمک زیادی به موفقیت‌های این تیم کردند.
آمار چشمگیر
وحید امیری طی دوران حضورش در پرسپولیس، 255بازی برای این تیم انجام داد که طی آنها 26گل زد و 43پاس‌گل داد. به‌طور کلی فراز و نشیبهای دوران کاری او زیاد نبود و این آمار، طی همه سال‌ها به نسبت تقریبا مساوی پخش شده است. امیری فصل آخر حضورش در پرسپولیس هم آمار 25بازی، 3گل و 4پاس‌گل را به ثبت رساند، هر چند در مقطع قابل‌توجهی از فصل با مصدومیت دست به گریبان بود. او در رقابت‌های لیگ برتر بیست‌و‌چهارم، روی هم رفته 18بازی برای پرسپولیس انجام داد و 1513دقیقه فوتبال بازی کرد. او در لیگ برتری که گذشت 3گل زد و 2گل ساخت تا هر 302دقیقه یک‌تأثیرگذاری روی گل‌های پرسپولیس داشته باشد. براساس نمرات متریکا وحید امیری، سومین بازیکن برتر این فصل پرسپولیس بود؛ با نمره 7.27. بد نیست بدانید در این فصل فقط علی علیپور و سروش رفیعی نمرات بهتری از وحید امیری داشتند.
نقاط قوت
شایستگی‌های فنی وحید امیری بر کسی پوشیده نیست. او از تکنیک نسبتا بالایی برخوردار بود و مخصوصا هنگام بازی در پست وینگر چپ، با حرکات هجومی‌اش می‌توانست مدافعان حریف را آزار بدهد. امیری همچنین قابلیت بازی در پست‌های دیگر را هم داشت و ازجمله بارها به‌عنوان دفاع چپ، مهاجم سایه یا حتی فوروارد نوک به بازی گرفته شد. غیراز این، وحید از نظر اخلاقی و رفتاری هم بازیکن خوبی بود؛ مطیع مربیان و مطلقا بدون حاشیه.
چرا رفت؟
با اینکه خداحافظی با وحید امیری برای بسیاری از هواداران پرسپولیس دشوار است، اما این موضوع نباید آنقدرها هم تراژیک جلوه کند. به هر حال بحث بر سر بازیکنی است که فصل آینده 38ساله خواهد بود و سابقه‌اش در سالهای اخیر هم نشان داده مستعد آسیب‌دیدگی‌های متعدد و طولانی است. بعد هم وقتی در طول فصل همه از ضرورت جوانگرایی حرف می‌زدند، معنایش جدایی همین بازیکنان پا به سن گذاشته است. همه آنهایی که پا به سن گذاشته‌اند، حتما خاطرات خوبی ساخته‌اند و وداع با آنها ساده نیست، اما چاره دیگری هم وجود ندارد.
یک نقطه تاریک
با وجود همه اینها و ستایش‌های دیگری که حق وحید امیری هم هست، کارنامه او در پرسپولیس یک نقطه تاریک دارد که به ترک این تیم در دوران بسته بودن پنجره‌های نقل‌وانتقالاتی برمی‌گردد. امیری تابستان 97در حالی به ترابزون اسپور ترکیه پیوست که پرسپولیس از نظر قانونی امکان جذب جانشین او را نداشت. به این ترتیب تیمی که تا فینال لیگ قهرمانان آسیا پیش رفته بود، در گام آخر کم آورد و از فتح جام بازماند، درحالی‌که کمبود بازیکن در آن بیداد می‌کرد. حضور ستاره‌ای مثل امیری در آن شرایط، خیلی چیزها را می‌توانست عوض کند.
در همینه زمینه :
