کاشت کنگر با آب رودخانه قل‌قلی
تا دوره پهلوی اول، امیرآباد ازجمله مناطقی بود که باغ‌های وسیعی داشت و به‌عبارتی، منطقه‌ای ییلاقی به‌حساب می‌آمد. البته آنطور که در منابع تاریخی آمده است در دوره قاجار این محدوده تفرجگاه درباری‌ها بود؛ چراکه باغ‌های پرمحصول و مزارع بزرگ گندم، جو و کنگر داشت.
در واقع تا قبل از جنگ جهانی دوم و اشغال بخشی از امیرآباد توسط نیروهای متفقین، این منطقه روزگار باشکوهی را سپری می‌کرد و کشاورزان در مزارع این محدوده زندگی آرامی داشتند.
نصرالله حدادی، تهران‌پژوه، در این‌باره می‌گوید: «تا اواخر دوره پهلوی اول که ساخت‌وسازها در پایتخت شدت نگرفته بود، محدوده‌ای که هم‌اکنون بیمارستان قلب تهران و کوی دانشگاه در آن واقع شده، مملو از باغ‌های وسیع کنگر بود. در آن روزگار کنگر در مناطق ییلاقی پایتخت خوب رشد می‌کرد و این محصول در باغ‌های امیرآباد به وفور برداشت می‌شد. می‌توان گفت که کنگر یکی از محصولات اصلی امیرآباد بود، اما باغ‌های کنگر در دوره پهلوی دوم یکی پس از دیگری تخریب شدند و اثری از آنها باقی نماند.»
آنطور که در منابع مکتوب تاریخی آمده است، رودخانه قدیمی‌اي که از شمال تهران و اوین و درکه سرچشمه می‌گرفت، باغ‌های کنگر در امیرآباد را سیراب می‌کرد. حدادی در ادامه می‌گوید: «رودخانه «قل‌قلی» از شمال تهران سرازیر می‌شد و با عبور از بزرگراه شهید چمران به ضلع غربی محله امیرآباد می‌رسید و به‌دلیل وجود سنگ‌های زیادی که در مسیر رود وجود داشت، هنگام عبور آب صدای دلنشینی شبیه قل‌قل آب تولید می‌شد و به همین دلیل محلی‌های امیرآباد نام رودخانه قل‌قلی را برای آن انتخاب کرده بودند. گفته می‌شد این رودخانه هنوز به‌طور کامل از بین نرفته و به شکل کانالی از آب همچنان جریان دارد، اما از صدای قل‌قل آب دیگر خبری نیست.»
