به عشق یک لبخند

کسی که چراغ «کمدی نشسته» را برای این بچه‌ها روشن کرد، کسی نیست جز علی کخجام؛ جوان اهل قلم و شوخی‌نویسی که وقتی با خودش تصمیم گرفت با هنر و هر‌آنچه در چنته دارد به افراد دارای معلولیت کمک کند که زندگی اجتماعی بهتری داشته باشند، خیلی خوب می‌دانست در چه مسیر سخت و پرچالشی قدم گذاشته است: «ما 15درصد جمعیت کشورمان افرادی هستند که با معلولیت‌های مختلفی دست و پنجه نرم می‌کنند؛ افرادی که خیلی در جامعه دیده نمی‌شوند فقط به‌خاطر اینکه کسی آنها را جدی نمی‌گیرد. اغلب این بچه‌ها در خانه ماندن را به حضور در اجتماع ترجیح می‌دهند؛ چرا‌که اولا بسترهای شهری آماده حضور آنها نیست و شهر متناسب با نیازهای این افراد طراحی و ساخته‌نشده و باید در هر‌بار حضورشان در شهر با چالش‌های بسیاری دست‌وپنجه نرم کنند. از طرف دیگر نه مسئولان، نه مردم توانایی‌ها و استعدادهای ناشناخته آنها را جدی نمی‌گیرند؛ نه بهایی به این استعدادها می‌دهند، نه فرصتی برای شکوفا‌شدنشان. من این استعدادها و توانایی‌ها را نشانه گرفتم؛ کاری که خیلی از اطرافیان از انجامش منعم می‌کردند و دائما تکرار می‌کردند چه نفعی برای تو دارد و سعی می‌کردند با حرف‌هایی چون: «این کار پر از دردسر است»، «به نتیجه نخواهد رسید»، «زود خسته می‌شوی» و... مرا از هدفم دور نگه دارند، اما من پیمانم را با خودم بسته بودم.»
علی گروه کمدی نشسته را راه انداخت و به تمام تشکل‌های مردم‌نهادی که به‌نحوی با افراد دارای معلولیت در ارتباط بودند، سر زد و از آنها دعوت کرد تا درصورت علاقه‌مندی در دوره‌های آموزشی او شرکت کنند. خبر یواش‌یواش به گوش همه رسید؛ هرچند باورش هم برای افراد دارای معلولیت سخت بود، آمدند و از گوشه‌و‌کنار کشور دور هم شدند تا گروه کمدی نشسته شکل گرفت؛ از تهران که پایتخت است تا اردبیل، تبریز، مشهد، ماکو، اصفهان و حتی سیستان‌و‌بلوچستان: «کار سخت و پیچیده‌ای بود. هر کدام از این بچه‌ها داستان زندگی خود را داشتند؛ درد آه و غم و غصه‌هایی که خواسته و ناخواسته دمخورشان شدم. وقتی توانستم طی رایزنی‌های بسیار زمینه حضور بچه‌ها در برنامه‌هایی مثل خندوانه، بگو و بخند و حتی عصر جدید را فراهم کنم تمام آن آدم‌هایی که می‌گفتند نمی‌شود، امروز شاهد این موفقیت ما هستند.»