حسینیه‌ای که با نذر اهالی ساخته شد
موضوع: حسینیه اعظم
موقعیت: خیابان ایثارگران، خیابان امامزاده داوود‌ع
از عمر ظروف مسی باقیمانده در آشپزخانه حسینیه‌اعظم می‌توان حدس زد که با حسینیه‌ای 300ساله روبه‌رو هستیم. وسعت کنونی حسینیه حدود 800،700مترمربع است و طی سال‌ها بنای آن 3 بار مرمت و بازسازی شده است. علی فرحزادی، یکی از معتمدین محله فرحزاد، می‌گوید: «دیوارهای حسینیه قطری بیشتر از یک و نیم متر داشت. یک طبقه بود و مساحتش هم از بنای امروزی کمتر بود. دورتادور حسینیه به شکل طاق‌نما دیده می‌شد. رسم بود بزرگان طایفه در این طاق‌نماها می‌نشستند و مراسم تعزیه را تماشا می‌کردند.»
فرحزادی می‌گوید: «قدیمی‌ترها روایت می‌کردند که بخش‌هایی از حسینیه سقف نداشت، وسطش دالانی داشت مثل راهرو که کاروان‌ها از آن عبور می‌کردند و برای محرم با چادری سیاه پوشیده می‌شد.»
زین‌العابدین لآلی، از اهالی محله فرحزاد، درباره حسینیه و آیین وقف می‌گوید: « در فرحزاد هر طایفه که قرار بود وقفی انجام دهد معمولا از بهترین قسمت اموال خود وقف می‌کرد؛ بهترین باغ، مغازه، محصول کشاورزی، توتستان یا زمین خود را به امور عام‌المنفعه اختصاص می‌دادند. در بازسازی و مرمت حسینیه هم تک‌تک فرحزادی‌ها نذر کردند و آجربه‌آجر بنای جدید حسینیه را بالا بردند.»
مصطفی لآلی، از قدیمی‌های محله فرحزاد، درباره ساخت حسینیه اعظم می‌گوید: «درباره حسینیه تاریخی فرحزاد داستانی عامیانه از گذشته‌های دور نسل‌به‌نسل و سینه‌به‌سینه نقل‌شده که ساخت این حسینیه کار آدمیزاد نبود. در ساخت بنای حسینیه از ستون‌‌های چوبی بسیار بزرگی استفاده شده بود و از آنجا که در آن دوران راه دسترسی به فرحزاد راه پرپیچ‌وخمی بود و اتومبیل و ماشین‌های حمل مصالح وجود نداشت، همیشه برای اهالی فرحزاد سؤال بود که چطور توانسته‌اند این چوب‌ها را به اینجا بیاورند؟ به‌هرحال آنچه مسلم است در ساخت بنای حسینیه از افراد قوی‌هیکل و بزرگ‌جثه استفاده شده بود که در روزگاران دور، بعضی از مردم از روی ناآگاهی آنها را غول می‌پنداشتند.»
