کتیبه کهن طهران
سیدمحمدتقی مصطفویکاشانی، باستانشناس، نویسنده و مترجم، قدیمیترین کتیبه نصبشده در میان سردرهای تهران را کتیبه فیروزهایرنگ در بقعه امامزاده یحیی(ع) میداند و تصاویر آن را نیز در کتاب آثار تاریخی طهرانش منتشر کرده است. این لوح در اصل در پایین قسمت خارجی دیوار خشتی ساختمان بقعه امامزاده یحیی قرار داشته، اما در زمان بازسازی ساختمان بقعه، بهمدت 2 سال در موزه ملی ایران به امانت سپرده شد.
محمود منیعی، تهرانپژوه درباره این کتیبه میگوید: «شکل این کتیبه مستطیل و طول (ارتفاع) و عرض آن 44× 29سانتیمتر است. لوح مشابه با آنچه مرحوم مصطفی تصویر آن را در کتاب خود منتشر کرده، بالای سردر واقع در ایوان شمالی ساختمان جدید امامزاده نصب شده، اما یک نمونه کاملاً مشابه نیز در بخش دوران اسلامی موزه ملی نگهداری میشود. هرچند که پژوهشگران هنرهای ایرانی و اسلامی اعتقاد دارند لوح موجود در موزه ملی باید نمونه اصلی باشد و لوح موجود در بقعه امامزاده یحیی، در واقع یک مولاژ جدید از لوح اصلی است. در بخش فوقانی لوح، کتیبهای به خط کوفی و حاوی شهادتین وجود دارد. در پایین آن نیز کتیبه کوفی دیگری که از پایین حاشیه راست تا انتهای حاشیه چپ ادامه دارد، شامل آیه 55سوره مائده به شرح زیر وجود دارد: «بسمالله الرحمن الرحیم. إِنَّمَا وَلِیکمُالله وَرَسُولُهُ وَالَّذِینَ آمَنُواْ الَّذِینَ یقِیمُونَ الصَّلاه وَیؤْتُونَ الزَّکاه وَهُمْ رَاکعُونَ». درون طرح محرابی میان لوح نیز کتیبهای به خط نسخ حاوی تاریخ و نام مدفون به چشم میخورد که مرحوم مصطفوی متن آن را به شرح زیر تشخیص داده است:«..... ابوالوفا بن ابوالقاسم بن ابوالعبا...»آیه 55سوره مائده در کتیبه، از آیاتی است که شیعیان برای حقانیت ولایت امیر مؤمنان علی(ع) به آن استناد میورزند. بنابراین این اثر تاریخی را میتوان سند و شاهد کهنی برای تشیع در تهران در سده هفتم معرفی کرد. همچنین بهنظر میرسد که این لوح مزار، قدیمیترین اثر کتیبهدار در محدوده تهران قدیم محسوب میشود.»