به کجا چنین شتابان

هوشنگ صدفی | روزنامه‌نگار:

بارها پیش آمده که در خیابان یا اتوبوس و مترو، بعداز سال ها دوستی را ملاقات کرده‌ایم که حسرت دیدارش را داشته‌ایم. در همان دیدار چنان شیفته گپ و گفت می‌شویم که زمان و مکان را فراموش می‌کنیم و بدون آنکه به گذر عمر توجه کنیم سعی داریم از همان لحظه لذت ببریم. بعد از مدتی به خود آمده و تازه متوجه می‌شویم که قراری داریم، لذا بدون آنکه به ارزش طلایی آن دیدار توجه کنیم موضوع گپ و گفت را به آینده‌ای نامعلوم حواله می‌کنیم و از دوست نادیده، نشانی و تلفن می‌گیریم برای فرصتی دیگر، بدون آنکه بعدا فرصتی برای گپ و گفت مجدد داشته باشیم.

 خدا نکند برای آن دوست ما اتفاق ناگواری بیفتد. آن وقت تازه افسوس می‌خوریم چرا‌ آن روز از لذت مصاحبت با او بهره‌ای نبردیم. امیرالمومنین علی(ع) می‌فرمایند‌: «از فرصت‌ها خوب استفاده کنید. آن‌ها مانند ابر زود گذرند.» درچنین مواقعی بهتر است به جای حواله دادن گپ و گفت به آینده، از فرصت‌ها به‌خوبی استفاده کنیم. به قول شفیعی کدکنی:‌
«گون از نسیم پرسید
- دل من گرفته زین جا
هوس سفر نداری
ز غبار این بیابان؟»