وقتی برکت از صندوق‌های پستی رفت!

پرتکرارترین سؤال عابران در مواجهه با صندوق‌های پستی گوشه و کنار معابر این است که مگر هنوز کسی به کاغذ و کلمه، نامه می‌نویسد که این صندوق‌ها همچنان استوار ایستاده‌اند؟ صندوق‌هایی که با توجه به تراکم جمعیتی محیط جانمایی‌شان روزانه یا هر چند روز در میان از مرسوله تخلیه می‌شوند. مأموران پست می‌آیند و کلید در قفل صندوق‌ها می‌چرخانند تا از داخل زنگارگرفته هر کدام‌شان یک تا چند پاکت ملخی تمبر الصاق‌شده، تعدادی کارت پستال‌ با گرافیک‌های مختلف و بیشتر اما، پوست‌های مچاله خوراکی‌ها، دستمال‌های کاغذی، کارت‌های گمشده ملی، بانکی و سوخت بیرون بکشند. احمد، مأمور قدیمی منطقه 13پستی است که روزگاری، خروارخروار نامه‌های پاکت‌شده از صندوق‌های پستی بیرون می‌کشید: «از وقتی ایمیل آمد، عادت نامه نوشتن از سر مردم افتاد. انگار باکلاس شدند و به جای نشانی پستی به هم آدرس الکترونیکی‌ می‌دهند. اصلا از همان زمان بود که برکت از صندوق‌های پستی رفت و هر روز، خالی و خالی‌تر شدند. تا امروز که دیگر به خاطره و جایی امن برای تلنبار اسناد گمشده تبدیل شده‌اند.» احمد دست در یکی از صندوق‌های پستی حوالی چهارراه لشکر می‌برد. زباله‌های انباشته داخل آن را پای درختی در باغچه پیاده‌رو می‌ریزد و بعد 2پاکت نامه‌ای را که کف آن افتاده به خورجین برزنتی با آرم پرنده (لوگوی پست) ترک موتورش فرو می‌برد: «این هم از دشت امروزمان؛ خدا برکت بدهد.»