پایان حصر آبی

استقلال در نخستین بازی خودش بعد از جدایی جواد نکونام، با نتیجه 2بر یک از سد هوادار انتهای جدولی گذشت. آبی‌ها البته در این مسابقه می‌توانستند گل‌های بیشتری هم به ثمر برسانند اما درخشش دروازه‌بان حریف و فرصت‌سوزی مهاجمان باعث شد چنین اتفاقی رخ ندهد. طبیعتا کسی انتظار ندارد در چنین مسابقه‌ای، آن هم با حضور سرمربی موقت بحث فنی آنچنانی شکل بگیرد اما مهم‌ترین چیزی که در عملکرد شاگردان سهراب بختیاری‌زاده جلب نظر می‌کرد، حس رهایی و آزادی بود که تیم از آن بهره می‌برد. حکایت استقلال، حکایت پرنده‌ای بود که انگار از قفس آزاد شده است. پیش از این به شکل کاملا محسوس، تله‌‎های تاکتیکی و تنش‌های روانی در استقلال به چشم می‌خورد؛ آنچه از سوی کادرفنی جواد نکونام به مجموعه تحمیل می‌شد و حتی آن انرژی بد، تا این طرف قاب تلویزیون به مخاطبان هم تسری پیدا می‌کرد. حداقل ویژگی استقلال شنبه‌شب اما آن بود که چنین حال و هوایی در آن به چشم نمی‌خورد.
حقیقت آن است که استقلال پتانسیل نفری بسیار خوبی برای ارائه نمایش‌های مطلوب و کسب نتایج مناسب در اختیار دارد. شاید با کارهای ساده‌ای مثل چینش کم‌آزارتر تیم بتوان این پتانسیل را آزاد کرد. این اتفاق تا حد زیادی در بازی با هوادار رخ داده بود. در این مسابقه بارها شاهد حرکات ترکیبی بازیکنان بودیم و آنها نشان می‌دادند چه ظرفیت چشمگیری دارند. یکی از تکراری‌ترین انتقادات از جواد نکونام مربوط به این می‌شد که ماشاریپوف در تیم او گم شده است اما در این مسابقه شاهد رونمایی از یکی از بهترین نسخه‌های جلال‌الدین بودیم. همچنین کاکوتا هم نشان داد بازیکن اثرگذاری است و اگر فضای کار داشته باشد، با پاس‌های ویرانگرش برای تیم موقعیت می‌سازد. به‌طور کلی شادابی و نشاط استقلال در این مسابقه الهام‌بخش بود و نوید آن را می‌داد که اگر یک مربی بین‌المللی خوب بالای سر تیم باشد، شاید آبی‌ها از کابوس ابتدای فصل، رویا بسازند.