بگذارید از خودمان تعریف کنیم

حامد فوقانی؛ روزنامه‌نگار

گذر از کنار دکه‌های روزنامه‌فروشی، متفاوت‌ترین گذر است؛ دکه‌هایی که سیگار و چیپس و پفک، عزت بیشتری دارند و تازه اگر روزنامه‌‌ای باشد، از روی زمین به عابران پیاده نگاه می‌کند؛ به آن نوجوانی که فندک را روشن می‌کند و نمی‌بیند که چه زحمتی کشیده شده تا جلدش آماده شود. به آن خانمی که در بطری آب را باز می‌کند و قلپی می‌نوشد و اگرچه گوشه چشمش به یک‌تیتر جالب می‌خورد اما خم نمی‌شود تا روزنامه را بردارد؛ حتی اگر متن سنجاق‌شده به آن تیتر، بتواند راهی تازه جلویش بگذارد شاید بازهم ترغیب نشود که روزنامه بخرد. اینستاگرام و تلگرام خیلی پیش‌تر، او را از دنیای محتوا سیراب کرده‌اند. راستی هیچ می‌دانیم چند درصد محتوای شبکه‌های مجازی بدون منبع، غیرواقعی، تخیلی، غیرعلمی و فیک‌نیوز (اخبار دروغ) هستند؟ اما من می‌دانم آنچه در مطبوعات و رسانه‌های رسمی هستند، بیشترشان واقعی هستند و حقیقت دارند. عادت کرده‌ایم که بگوییم در رسانه‌های ایران همه‌‌چیز را آنطور که دوست دارند بسته‌بندی می‌کنند و تحویل‌مان می‌دهند. اصلا مگر در رسانه‌های خارجی، همه متن‌ها را مردم تعیین می‌کنند؟  اصلا در اینستاگرام، محتوا را مگر به دلخواه خودشان بسته‌بندی نمی‌کنند؟  خیلی‌ها محتوا را به‌گونه‌ای بزک می‌کنند که به دل مخاطب بنشیند و فالوئر بگیرند.
از رسانه‌های داخلی طرفداری نمی‌کنم. یا اگر فکر می‌کنید که طرفداری است بگذارید به‌خاطر گرامیداشت همین یک‌روز در سال از آنها طرفداری کنم. این همه، من و همکارانم تلاش می‌کنیم تا سر بزنگاه آنچه نیاز است به شما مخابره شود. اطلاعات و اخبار را با کمک تیمی از حروفچین، ویراستار، صفحه‌آرا، گرافیست، عکاس و چه‌بسا این روزها با همراهی فیلمبردار، مجری، تدوینگر و بلاگر آماده می‌کنیم تا بهترین گزارش‌ها و تحلیل‌ها از وضعیت موجود به دست‌تان برسد. بیایید همین روزنامه همشهری امروز را یک‌بار با دقت ورق بزنید.  البته که شما هم حق دارید که روزنامه نخرید یا به جای کسب اطلاع از خبرگزاری‌ها، سراغ شبکه‌های مجازی بروید؛ همانطور که درخت حق دارد تن به تبر ندهد، کاغذ سفید بماند، جوهر خشک شود و قلم ننویسد؛ چراکه خواننده آنچه را که دوست دارد در این رسانه‌ها پیدا نمی‌کند. با همه اینها شما به ما حق بدهید که از خودمان تعریف کنیم؛ هنوز با وجود زخم‌های بسیار، زنده مانده‌ایم تا برای زندگی بهتر بنویسیم، واقعی‌تر از اخبار بگوییم و دقیق‌تر سخنان شما را بشنویم. همین روزنامه‌ای که شما زحمت کشیده‌اید و جلوی پای دکه جا نگذاشته‌اید، حاصل زحمت خبرنگارانی است که دست‌کم سکوت نکرده‌اند و برای آنکه امید دهند، هم پرسیده‌اند و هم پاسخ داده‌اند.