کاراکاس، عصر یک روز پس از اعلام نتایج انتخابات ریاست‌جمهوری ونزوئلا با خیابان‌هاي شلوغ و پر از دود و معترضانی که مقابل پلیس ایستاده‌اند، روبه‌روست. در تصاویر دیگر هزاران نفر در خیابان‌های پایتخت ونزوئلا به سمت کاخ ریاست‌جمهوری مادورو حرکت کردند تا بگویند که نتایج انتخابات ریاست‌جمهوری را نمی‌پذیرند. در دست معترضان که بسیاری از آنها با شلوارک و پیراهن‌های بدون آستین وارد تظاهرات شده‌اند، مقواها و پلاکاردهایی است که روی آنها نوشته شده: «همه بیایید میرافلورس». میرافلورس همان منطقه‌ای است که کاخ ریاست‌جمهوری ونزوئلا در آن واقع شده است. این منطقه در چند روز گذشته شاهد سخت‌ترین تدابیر امنیتی بوده است. نیکلاس مادورو، رئیس‌جمهور کنونی ونزوئلا در انتخابات ریاست‌جمهوری روز یکشنبه توسط مردم این کشور برای بار سوم و البته یک دوره ۶ساله دیگر به‌عنوان رئیس‌جمهور انتخاب شده، اما نامزد شکست‌خورده، نتایج را نمی‌پذیرد و ادعای تقلب در انتخابات را مطرح کرده است. ادعایی که باعث شده رئیس‌جمهور ونزوئلا تحولات جاری در کشورش را الگوبرداری از «انقلاب‌های رنگی» عنوان کند.
انقلاب رنگی چیست؟
نخستین‌بار اصطلاح انقلاب رنگی براي اشاره به تحولات اعتراضی غرب‌گرا در آسیای مرکزی از اوایل دهه2000 به بعد مورد استفاده قرار گرفت. این اصطلاح تا به امروز به برخی دیگر از جنبش‌های اعتراضی و خشونت‌بار متمایل به غرب در دیگر مناطق جهان نیز اطلاق شده است. در برخی مقالات علوم سیاسی، انقلاب رنگی معادل انقلاب مخملی عنوان شده است:
سال 2000 انقلاب بولدوزر جمهوری فدرال یوگسلاوی
سال2003 انقلاب گل‌رز گرجستان
سال2004 انقلاب نارنجی اوکراین
سال2005 انقلاب گل‌لاله قرقیزستان
وجه مشترک انقلاب‌های رنگی
تمام دگرگونی‌های سیاسی که از آنها با نام انقلاب‌های رنگی و مخملی یاد می‌شود، واجد ویژگی‌های همگون و مشابه در شکل تحولات هستند:
راهپیمایی خیابانی(نیروی اصلی پیش‌برنده)
تأکید بر شعارهایی مبتنی بر دمکراسی‌خواهی و لیبرالیسم
حمله به دولت مستقر به‌عنوان دولت اقتدارگرا و زیر سؤال بردن انتخابات با ادعای تقلب
حمایت آمریکا و اروپای غربی از اینگونه اعتراضات و جنبش‌ها
حمایت برخی اندیشکده‌های غربی و آمریکایی از اینگونه اعتراضات ازجمله بنیاد سوروس، بنیاد جامعه باز، بنیاد ملی دمکراسی، بنیاد کارنگی و بنیاد ویلسون
کپی برابر با اصل انقلاب رنگی در ونزوئلا
با توجه به ویژگی‌های مطرح‌شده درباره انقلاب رنگی، می‌توان وقایع جاری در ونزوئلا را بسیار نزدیک و مشابه به انقلاب‌های رنگی ديگر دانست:
راهپیمایی خیابانی: اعتراضات و درگیری با نیروهای پلیس از سوی مخالفان مادورو
شعارهای لیبرالیسم و حمله به دولت مستقر: قاشق‌زدن بر قابلمه‌ها همراه با سردادن شعارهای «آفیورا» (برو کنار) و «لیبرتاد» (آزادی)
حمایت‌های غرب: اعلام نگرانی وزارت امور خارجه آمریکا از برخورد با معترضان و درخواست انگلیس و فرانسه برای توجه به اعتراضات/ عدم پذیرش نتایج انتخابات ونزوئلا توسط اتحادیه اروپا
حمایت نهادهای وابسته به غرب: ادعای پیروزی مخالفان مادورو توسط یک مؤسسه نظرسنجی وابسته به آمریکا به نام «ادیسون ریسرج»
مطرح‌کردن تقلب: ادعای «ادموندو گونزالس اوروتیا»، نامزد مخالف مادورو درباره کسب ۷۳درصد آرا(برخلاف نتایج رسمی اعلام‌شده)
نگاهی به انتخابات ونزوئلا
نیکولاس مادورو 61ساله اکنون چهل‌وششمین رئیس‌جمهور ونزوئلاست. او در 2دوره متوالی از سال2013 پس از مرگ هوگو چاوز، رئیس‌جمهور ونزوئلا شد. وی پیش از آن، پست‌های وزیر امور خارجه و معاونت اجرایی ریاست‌جمهوری را بر عهده داشت. نشریه وال‌استریت‌ژورنال، وی را توانمندترین مسئول و سیاستمدار در حلقه اطرافیان چاوز توصیف کرده است. او اکنون براساس قانون برای سومین دوره متوالی و تا سال۲۰۳۱ همچنان قدرت را در ونزوئلا در اختیار خواهد داشت.
انقلاب رنگی در ونزوئلا
تحولات اعتراضی جاری در ونزوئلا رنگ و بوی مشخصی از انقلاب‌های رنگی دارد
در همینه زمینه :