شهردار تهران از تحولات چشمگیر و تقویت نگاه فرهنگی و اجتماعی به موضوعات سلامت محور می‌گوید
تبدیل شعار به عمل در حوزه سلامت
«علیرضا زاکانی» معتقد است سیاست‌هایی که در دوره تحولی شهرداری به حوزه سلامت برای اجرا ابلاغ شده است، علاوه بر تقویت جایگاه این اداره‌کل در ساختار فرهنگی و اجتماعی شهرداری سبب شده است نگاه شرکای اجتماعی فعال در حوزه سلامت به موضوع سلامت تغییر کند و آنان همگام و همسو با سیاست‌های شهرداری با نگاهی مشارکت‌جویانه در حوزه سلامت فعالیت کنند؛ نگاهی که در گذشته کمتر دیده می شود.
شهرداری در مسیر اجرای برنامه‌های فرهنگی و اجتماعی سلامت محور در بیشتر موارد تنها بوده است. این را شهردار تهران می‌گوید و معتقد است شهرداری در گذشته موفقیت چندانی برای نهادینه کردن موضوع و اهمیت سلامت در ابعاد فرهنگی و اجتماعی نداشته است؛ «نقش شهرداری درگذشته و در حوزه سلامت عملا با عبارت‌هایی مانند مسئولیت اجتماعی یا مواردی مانند آن مورد توجه قرار می‌گرفت در حالی که انتظار از شهرداری این بود که نقش جدی‌تر و عملی‌تری را برای تقویت سلامت شهروندان ایفا کند.»
زاکانی نگاه نادرست به حوزه سلامت را علت‌العلل مشکلاتی می‌داند که درحوزه جسم برای افراد رخ می‌دهد و حرفش را اینطور ادامه می‌دهد: «تلقی‌ای که امروزه از سلامت در بخش‌هایی از افکارعمومی ومتاسفانه برخی از متخصصین و کارشناسان امر وجود دارد تلقی متاثر ازمبانی غربی و غیر بومی است، که عملا حول گزاره « نه به بیماری » قراردارد. حال آنکه تلقی اسلامی- ایرانی مبتنی برمبانی عمیق فلسفی و وحیانی، سلامت را مفهومی فراتر از «نه به بیماری» می‌داند.»
راهی که آمدیم؛ راهی که باید بپیماییم
زاکانی مسیر پیموده شده را نیازمند اصلاح و تغییر ریل‌گذاری درحوزه سلامت مدیریت شهری ارزیابی می‌کند ومی‌گوید از ۳ سال پیش به این سو، مسیر برنامهها در شهرداری کاملا با گذشته تفاوت کرده است؛ «با توجه به داده‌ها و اثبات وجود خلاهایی که در این حوزه ازسوی متخصصان ارائه شد، توجه شهرداری به موضوع سلامت و خصوصا سلامت اجتماعی در شهر جلب شد. در این راستا، در تدوین برنامهها و استراتژی مدیریت شهری از شعار صرف عبور کردیم.»
زاکانی واکاوی نقاط ضعف و برنامه‌ریزی برای بهبود اوضاع فرهنگی و اجتماعی در حوزه سلامت را ماموریتی می‌داند که به عنوان یک مطالبه از مدیران حوزه سلامت شهری خواسته بود؛« به این نتیجه رسیدیم که ارتقای سلامت و مولفه‌‌های وابسته به آن عمدتا با تعیین‌کننده‌‌های فرهنگی و اجتماعی سلامت ارتباط نزدیک و غیرقابل گسستی دارند که از آن اصطلاحا به عنوان SDH (تعیین کننده سلامت اجتماعی) یاد می‌شود. به این معنا که تعیین کننده‌‌‌های فرهنگی و اجتماعی تا ۷۵ درصد زمینه ساز ارتقای سلامت است. این مهم عمدتا در شهرداری‌ها محقق می‌شود چرا که سایر نهادهای متولی در این حوزه به دلیل فقدان زیرساخت‌هایی که برای این منظور لازم است قادر به نقش آفرینی در تحقق اهداف چنین مولفه‌هایی نیستند. بر همین مبنا درسیاستگذاری ها تحول نرم افزاری، توجه جدی به روح شهر و پرهیز از فعالیت‌های صرفا کالبدی به طور خاص در امور سلامت به عنوان ماموریت جدی به مدیران سلامت شهرداری ابلاغ شد تا مستند به اسناد بالادستی، این خلاها و کمبودها را جبران کنند.»
