تکانه‌های یک تیم

هفته گذشته پرسپولیس با یک پیروزی شورانگیز و فراموش‌نشدنی صدر جدول را از استقلال پس گرفت. از قرار معلوم تا‌کنون کام‌بک از باخت 3گله در تاریخ سرخپوشان نظیر نداشته است و به این ترتیب آنها فراز جدیدی را رقم زدند؛ روزی که فارغ از هر اتفاقی که در ادامه رخ بدهد، قطعا برای هواداران پرسپولیس فراموش‌نشدنی خواهد بود. با این حال بی‌گمان این خاطره درخشان‌تر خواهد شد، اگر آن بازگشت باشکوه در نهایت با قهرمانی قرمزها همراه شود.
از این نکته که بگذریم، پرسش اینجاست که چطور پرسپولیس به چنین فرمی رسید و توانست ضمن جبران اختلاف امتیازی‌اش با استقلال، فوتبالی بازی کند که مردم از تماشای آن لذت ببرند و خاطراتی چنین ماندگار خلق شود؟ حتما بخشی از پاسخ به تقویت تیم مربوط می‌شود. دیگر جای شکی باقی نمانده که خریدهای زمستانی مثل عبدالکریم حسن، اوستون اورونوف و عیسی آل‌کثیر تا چه اندازه به پرسپولیس کمک کرده‌اند. به هر حال فوتبال را در نهایت بازیکن بازی می‌کند و مهم است که چه‌کسی در زمین باشد. با این حال همه‌‌چیز همین نیست.
صد البته یحیی گل‌محمدی مربی خوبی بود و کارنامه‌اش این مسئله را به روشنی نشان می‌دهد اما اواخر نیم‌فصل اول اینطور به‌نظر می‌رسید که تیم او دچار دلمردگی و کاهش انگیزه شده است. پرسپولیس بعضی بازی‌های نه‌چندان دشوار را یا نمی‌برد یا سخت می‌برد. به‌عنوان مثال می‌توان آمار سرخپوشان در 3بازی پیاپی با نساجی، هوادار و استقلال‌خوزستان را در 2نیم‌فصل اول و دوم مقایسه کرد. تیم یحیی در این 3بازی 2بار برنده شد و یک‌بار مساوی کرد، 7امتیاز به دست آورد و 4گل به ثمر رساند. این در حالی است که تیم اوسمار ویرا در دور برگشت مقابل این 3رقیب صاحب 3پیروزی و 9امتیاز شد و 8گل هم به ثمر رساند. این تفاوت در جزئیات هم جاری است. تیم یحیی در این 3مسابقه مجموعا 29شوت داشت که 9تای آنها داخل چارچوب بود، درحالی‌که تیم اوسمار 54شوت داشته که 22تا از آنها داخل چارچوب رقبا شلیک شده است.
اگرچه حتما باید خیلی بیش از اینها صبر کرد تا عیار اوسمار مشخص شود اما حقیقت آن است که پرسپولیس او دست‌کم نسبت به نیم‌فصل آخر یحیی جذاب‌تر و جسورتر است. آمارهای تهاجمی تیم به وضوح این داستان را روشن می‌کند و افزایش روحیه جنگجویی در تیم هم در دل نمایش‌هایی همچون برتری 10نفره مقابل نساجی یا این کام‌بک تاریخی مقابل استقلال‌خوزستان کاملا آشکار می‌شود.