دست بالا؛ چرا؟

هر هوادار آماتوری هم می‌داند که دربی مخصوصا در ایران تحلیل‌پذیر نیست؛ هر‌قدر هم که  معادلات را کنار هم بچینید، باز ممکن است نتیجه نهایی چیزی از آب در‌بیاید که فرسنگ‌ها با تصورات شما فاصله داشته. با همه اینها، قبل از بازی می‌توان فهرستی از دلایل را مرور کرد که نشان بدهد هر کدام از 2تیم پرسپولیس و استقلال به چه دلایلی می‌توانند برنده این بازی باشند.

   دست بالای استقلال
وقتی تیمی در 19بازی فقط یک‌بار باخته و کلا صفر گل خورده، یعنی سازوکار دفاعی روشن و قابل‌قبولی دارد. استقلال در دفاع سختگیر است و در نقطه مقابل در هجوم این توانایی را دارد که از حداقل موقعیت‌ها نهایت استفاده را ببرد. چنین تیمی حتما خطرناک است؛ مخصوصا در مقابل پرسپولیس که امسال کلا دفاع  مستحکمی نداشته و برای این بازی گولسیانی و کنعانی‌زادگان را هم ندارد. برای استقلال این امکان فراهم است که دقایق طولانی به دفاع همه‌جانبه بپردازد،‌ فوتبال زیبا بازی نکند اما در معدود فرصت‌ها زهرش را به حریف بریزد. اگر هم قرار باشد به سمت خرافات ماجرا برویم،از 10دربی اسفند 5تا را استقلال و فقط 2 تا را پرسپولیس برده، 3بازی به تساوی کشیده
.
   دست بالای پرسپولیس
شاید اگر از خیلی از استقلالی‌های متعصب هم بپرسید، تصدیق کنند که نسخه جدید پرسپولیس از تیم آنها جذاب‌تر است. سرخپوشان در نیم‌فصل دوم با اوسمار فوتبال خوبی بازی می‌کنند و در هر مسابقه انبوه موقعیت‌های گل را می‌سازند. عناصر تهاجمی این تیم، زهردار هستند و به‌کار می‌آیند؛ از آل‌کثیر و عالیشاه و ترابی تا امیری و رفیعی و مخصوصا اوستون اورونوف که نوع فوتبالش هنوز برای مدافعان حریف آشنا نیست. از سوی دیگر تعداد دربی‌بازهای پرسپولیس به شکل محسوسی بیش از استقلال است و این مسئله در مسابقه‌ای که «تجربه» در آن فاکتور بسیار مهمی به شمار می‌آید، می‌تواند تعیین‌کننده باشد. 7بازیکن پرسپولیس سابقه گلزنی در دربی را دارند و اگر موفق به نفوذ در دژ دفاعی استقلال شوند، شاید ایده کلی بازی تیم نکونام به هم بریزد و کار برای آبی‌ها سخت شود.