سوخت‌بری که امدادرسان شد

انگار به‌کار سخت عادت دارد؛ چه باران باشد چه گرمای سوزان. چهره آفتاب‌سوخته‌اش هم بیشتر از 30سال نشان می‌دهد. از روزی که سیلاب به روستاهای جنوب سیستان و بلوچستان راه باز کرد تا همین امروز چند ساعتی بیشتر در هر شبانه‌روز پلک روی هم نگذاشته‌. «فرهاد داور» ساکن روستای دلگان شهرستان دشتیاری است. می‌گوید به سوخت‌کشی مشغول است و با تجربه‌ای که در سیل‌های گذشته دارد، می‌داند ماشینش (لندکروز) در این شرایط حکم نجات‌دهنده را دارد. مثل تیم امدادرسانی خودروهای آفرود (شاسی بلند) که همیشه در حوادث مختلفی همچون سیل، آتش‌سوزی مراتع و ارتفاعات، پاکسازی طبیعت و آب‌گرفتگی معابر حضور دارند و نمونه‌اش را در حوادث گذشته دیده‌ایم.  از روزی که سیل آمد، داور هم شد پای ثابت امدادرسانی. داوطلبانه می‌آید. فرصتی برای گفت‌وگو ندارد. مشغول جابه‌جایی بسته‌های امدادی برای روستاییان است اما قبول می‌کند چند دقیقه‌ای از کار دست بکشد: «از همان روز اول سیل رفتم کنار دست بچه‌های هلال احمر. گفتم سوخت من حالا مثل یک خودروی امدادی است. من می‌توانم به دل آب بزنم و در کنار شما کمک‌رسانی کنم.»   داور برایمان تعریف می‌کند که روزهای اول سیل که سطح آب بالا بود تا نقطه مشخصی پیش می‌رفت، کمک‌ها را به‌دست قایق می‌رساند و بعد افراد آسیب‌دیده از سیل را از قایق به ماشینش سوار می‌کرد و به محل امنی می‌رساند.
داور یک مادربزرگ را سوار ماشین کرده است که فشارش از ترس بالا رفته بود، صورتش سرخ شده بود و وقتی سوار ماشین شد مدام زیر لب دعا می‌کرد: «نگران بودم زودتر به پایگاه امداد برسانمش. خدا را شکر به خیر گذشت.»   داور به اتفاق دوستان دیگرش که ماشین سوخت‌کش دارند تجربه امدادرسانی در سیل 1398را هم داشته‌. برای همین همیشه گوش‌شان به هشدارهای هواشناسی است. هفته گذشته که شرایط هشدار قرمز را شنید، فهمید که باید آماده باشد تا در این شرایط کنار همشهری‌هایش بماند و هر کاری از دستش برمی‌آید انجام دهد. او می‌گوید: «وقتی سطح آب بالاست یعنی همان روزهای اول، ما هستیم و قایق‌ها. بعدش دیگر فقط ما می‌مانیم چون جاده‌ها زیر آب است و هر خودرویی نمی‌تواند تردد کند.»