اهالی‌ای که نام‌شان با سفر حج گره خورده
ویژگی سکونتگاه: خانواده‌های اصیل
شمیرانی و مهاجر
در روزگاری که هنوز نام خانوادگی مرسوم نبود، هر طایفه را به‌نام بزرگ آن طایفه می‌شناختند. جماران آن روزها روستایی در دامنه کوه بود و ساکنانش از چند طایفه تشکیل شده بود. در میان طایفه‌ها نام‌هایی همچون ملاحسین، کل‌ممد، کل‌حسین و... مشهور بود. محمد تیموری از قدیمی‌های محله می‌گوید:«طایفه‌های جماران اصالتا شمیرانی بودند، اما برخی از طوایف هم از استان‌های اصفهان یا مازندران به این روستا آمده بودند که عده‌ای از آنها کارگران فصلی و جویای کار بودند و بعد از پایان فصل کشاورزی و برداشت محصول، به شهر و دیار خود برمی‌گشتند. محمود موسی‌خان، حاج حسنعلی، و... از دامداران بزرگ جماران بودند که برای اداره گله دام‌ها، گاهی از کارگران فصلی استفاده می‌کردند. دهه 40و زمانی که کلکچال در حال ساخت بود، نیروی کار بیشتری از شهرهای دور و نزدیک به سمت جماران آمدند. برخی هم به‌دلیل آب‌وهوای این منطقه ساکن جماران شدند. جوشقانی‌ها و حسینی‌ها هم از طایفه‌های مهاجر از شهرهای همدان و شیراز بودند.»
به‌گفته تیموری بعدها که گرفتن شناسنامه اجباری شد، بسیاری از اهالی نام فامیلی عرفاتی و منایی را انتخاب کردند. ماجرا از این قرار بود که گرفتن نام فامیلی همزمان شده بود با ایام حج و چون عده‌ای از جمارانی‌ها از سفر حج برگشته بودند نام فامیلی منایی و عرفاتی را انتخاب کردند. جمارانی، ملاحسینی، اژدری، عرفانی،جبلی و... از دیگر نام‌های فامیلی جمارانی‌هاست. البته نام فامیلی جمارانی و جبلی هم به نام این روستا و کوه‌های اطرافش مربوط می‌شود. لهجه جمارانی‌ها شبیه به لهجه اهالی محله دولاب بود. زمستان‌های سرد و پربرف و تابستان‌های خنک جماران، موجب شده بود تا مردم در این دو محله جنوب و شمال تهران به‌عنوان محله‌های ییلاق و قشلاق تردد کنند.
