شاهین شجری‌کهن
چندسالی که جشنواره جهانی فیلم فجر یا در واقع بخش بین‌المللی جشنواره در قالبی مستقل و جداگانه برگزار شد و تصمیم گرفتند روزهای بهمن‌ماه را صرفا به محصولات سینمای ایران اختصاص بدهند، دوران منظم‌تر و پرمایه‌تری در تاریخ برگزاری جشنواره بود. استدلال طراحان این ایده بر مبنای واقعیت‌های موجود شکل گرفته بود و فحوای کلی‌اش این بود که در جشنواره فجر همه توجه‌ها خواه‌ناخواه به فیلم‌های ایرانی جلب می‌شود و بخش‌های جانبی(از مستند و انیمیشن گرفته تا نوعی‌نگاه و آثار خارجی و فیلم کوتاه و تجربی و....) زیر سایه بخش مسابقه سودای سیمرغ و فیلم‌های مطرح و پرسروصدای سینمای ایران قرار می‌گیرند و تماشاگر برای دیدن‌شان اشتیاقی ندارد.
طرح جداسازی با اینکه تقریبا سریع و ضربتی اجرا شد ولی از لحاظ عملیاتی بدون ضریب خطای بالا توانست فضای مناسبی برای دیدن فیلم‌های مهم سینمای جهان و تجربه‌های تازه بین‌المللی فراهم کند و سال به سال هم بیشتر داشت جا می‌افتاد تا اینکه باز هم ضربتی و فوری تصمیم دیگری گرفته شد و جشنواره به فرمت قبلی‌اش برگشت و جشنواره جهانی هم عملا چنان حذف شد که به قول شاعر «اصلا انگار از اول وجود خارجی نداشته است!» موضوع بر سر یکپارچگی یا دوپارگی جشنواره فیلم فجر نیست؛ در این مورد باید کارشناسان و مدیران تصمیم بگیرند و هرکسی که پول برگزاری را می‌دهد صلاح مملکت خویش را هم بهتر از بقیه می‌داند؛ ولی ذکر یک نکته واقعا ضروری است؛ ما سال‌هاست که طبق یک سنت 40ساله، از اکران گسترده و درست و حسابی فیلم خارجی محرومیم و معدود آثار جهانی اکران‌شده همچنان قیچی می‌خورند و مخاطب به نسخه مجوزدار داخلی اعتماد ندارد. در پلتفرم و شبکه اینترنتی هم که «لیانگ شامپو»وار در قلعه انفرادی خودمان به سر می‌بریم و با قواعد جهانی کپی‌رایت بیگانه‌ایم. خب این فرصت کمیاب جشنواره فجر را لااقل نباید آسان نابود کرد؛ آن هم چنین بی‌برنامه و حساب‌نشده. همین که مخاطبان جدی سینما بتوانند سالی یک‌بار روی پرده عریض و با کیفیت صدا و تصویر عالی، فیلم جهانی را ببینند یک ارزش مهم است و چه نهادی بیش از جشنواره مسئولیت دارد شرایط این نمایش‌ها را فراهم آورد و فیلم خارجی خوب به مخاطب داخلی نشان دهد؟
قاعده بازی
جای خالی جهان!
در همینه زمینه :
یادداشت
میراث جهانی
