عاقبت‌به‌خیری خانه رمضان‌یخی
حسین اسماعیل‌پور که با لقب حسین رمضان‌یخی شناخته می‌شد یکی از لات‌های تهران در دهه‌های 30و 40بود که متحول شد و به جرگه لوطی‌ها پیوست. خانه قدیمی او که در سال‌های دور جایی برای برپایی مجلس عزاداری امام‌حسین(ع) بود، سال‌ها متروکه ماند، اما از 5سال قبل به جایی برای کمک به کودکان فقیر و بی‌بضاعت تبدیل شده است. خانه آجری حسین رمضان‌یخی درست در همسایگی مسجد شوشتری واقع شده و روایت‌های متفاوتی درباره آن نقل می‌شود. قدیمی‌های محله هرندی گواهی می‌دهند که این خانه قدیمی در سال‌های بعد از تحول حسین رمضان‌یخی، میزبان عزاداران حسینی(ع) بود و مجلس عزاداری با حضور لوطی‌های اسم و رسم‌دار پایتخت در همین خانه برپا می‌شد. خانه 200متری حسین رمضان‌یخی در کوچه پادرختی، کمی آنطرف‌تر از خانه طیب حاج‌رضایی، یکی دیگر از لات‌های دروازه غار که دست بر قضا او هم به جرگه لوطی‌ها پیوست، واقع شده و سرنوشت کاملا متفاوتی برای این دو خانه رقم خورده است. خانه طیب حاج‌رضایی با گذشت سال‌های نسبتا طولانی متروکه مانده و مخروبه شده، اما خانه حسین رمضان‌یخی، به قول معروف، عاقبت‌به‌خیر شده و با اینکه سیمای دلپذیری ندارد، بیش از همه خانه‌های قدیمی محله مورد توجه قرار می‌گیرد. حسین احمدی، معتمد محله هرندی، معتقد است که خانه رمضان‌یخی بعد از سال‌های نسبتا طولانی از حالت متروکه درآمده و به جایی برای دستگیری از کودکان بی‌بضاعت تبدیل شده است: «خانه قدیمی که ابتدای کوچه شوشتری واقع شده تا نیم قرن قبل یکی از مکان‌های شناخته‌شده محله بود، اما سال‌ها متروکه ماند تا اینکه ورثه حسین اسماعیل‌پور آن را فروختند. خریدار بعد از مدتی اینجا را به خانه کودک تبدیل کرد و بخشی از آن را به آموزش کودکان کار اختصاص داد.» خانه قدیمی رمضان‌یخی در آخرین سال‌های حیات او به جایی برای مراسم عزاداری امام‌حسین(ع) تبدیل شده بود و قدیمی‌های این محله معتقدند رمضان‌یخی همسایه نور شوشتری، شیخ عابد و زاهد محله بود و داستان تحولش با این ماجرا بی‌ارتباط نبوده است.
