آب روز، آب شب

در روزگاری که هنوز پای تکنولوژی و مسیر لوله‌کشی آب شهری به خانه‌ها باز نشده بود، تهیه آب آشامیدنی برای مصارف خانگی حکایت جالبی داشت. «احسان بهرام غفاری» نویسنده کتاب «صدای پای آب» در این‌باره نوشته است: «آن زمان 2نوع آب وجود داشت؛ آب روز و آب شب. جای تعجب هم نیست. آب روز اصطلاحاً به آبی گفته می‌شد که پر از آلودگی و لجن و گل و لای بود و متعلق به فقرا. آب آخر شب به آبی می‌گفتند که نسبتاً پاکیزه‌تر بود که دلیلش این بود در شب کسی از داخل جوی‌ها رد نمی‌شد و مردم ظرف و لباس در آن نمی‌شستند. آن وقت‌ها کسانی که پولدارتر و گردن کلفت‌تر محله‌ها بودند از این آب استفاده می‌کردند. اما آب دیگری هم بود که به آب اول شب معروف بود. این آب مخصوص افرادی بود که با میراب دائماً چانه می‌زدند.»پولدارها معمولاً از آب شب استفاده می‌کردند. میراب به آنها می‌گفت که بخوابند و خیالشان تخت باشد که آب خوب برایشان می‌آورد. آخر شب، میراب وارد خانه این آدم‌ها می‌شد و آب‌انبارشان را پر می‌کرد و گاهی اوقات برای دستمزد بیشتر باغچه را هم آب می‌داد.