آفت عمر

شاید اغراق نباشد اگر محمد عمری را جدی‌ترین پدیده دوره طولانی حضور یحیی گل‌محمدی روی نیمکت پرسپولیس بدانیم؛ هافبک تهاجمی بااستعدادی که گاهی در زمین گره‌گشای تیمش شده و اتفاقا حضور او به‌عنوان بازیکن ذخیره در مسابقه با الدحیل هم نزدیک بود ورق بازی را به سود سرخپوشان برگرداند اما گئورگی گولسیانی پنالتی اعلام‌شده روی این بازیکن را از دست داد و همه‌‌چیز خراب شد. عمری با بهبود مصدومیتش به دیدار با هوادار رسید و در ترکیب اصلی قرار گرفت. غیراز گل خالی شگفت‌انگیزی که این بازیکن در دقایق پایانی خراب کرد، در کل نمایش او بد نبود اما به‌نظر می‌رسد فوتبال عمری کم‌کم مبتلا به یک عیب جدی شده است؛ اینکه او بیش از حد با توپ کار می‌کند و تکروی‌هایی دارد که به ضرر تیم تمام می‌شود.
مهارت عمری در پا به توپ شدن خیلی هم چیز خوبی است و نقطه قوت به‌حساب می‌آید اما مثل هر کار دیگری زیاده‌روی در آن می‌تواند مخرب باشد. فرض کنید یک بازیکن عالی سانتر می‌کند؛ آیا این اجازه را دارد که توپ را از هر کجای زمین روی دروازه حریف بفرستد؟ مسلما نه. سانتر کردن زمان و مکان خودش را می‌خواهد و دریبل زدن هم همینطور. بدون تعارف عمری اگر قصد دارد طول دوران فوتبالش را افزایش بدهد و کیفیت آن را بالاتر ببرد، باید بیشتر در خدمت تیم باشد در غیراین صورت ممکن است موقعیت سخت به‌دست آمده‌اش را آسان از کف بدهد.