ما دوم هستیم و خوشحالیم!

بارسایی‌ها مدتی است به تیمی واکنش‌گرا تبدیل شده‌اند. دیگر از آن هیمنه 2دهه قبل که بهترین تیم تاریخ خود و یکی از بهترین تیم‌های تاریخ فوتبال را در اختیار داشتند و حکمرانی می‌کردند، خبری نیست. سیاست‌های غلط 3رئیس اخیر شامل ساندرو راسل، بارتومئو و لاپورتا این باشگاه را به آستانه ورشکستگی کشانده است. وضعیت اقتصادی اسفبار باشگاه، مدیران را وادار کرده‌ چیزهایی مثل چمن ورزشگاه نوکمپ یا صندلی‌ها را تک‌فروشی کنند و از آن پول در‌بیاورند یا درآمدهای چندین سال ‌آینده را پیش‌خور کنند؛ استودیوی بارسا را بفروشند، اسم نوکمپ را به اسپاتیفای واگذار کنند و...
آنها در عرصه مدیریتی در سال‌های اخیر دنباله‌رو باشگاه دشمن یعنی رئال‌مادرید بوده‌اند. این فلورنتینو پرس بود که سال گذشته بارسا را از ورشکستگی موقت نجات داد و اسپانسر پروژه سوپرلیگ را به لاپورتا معرفی کرد. رسوایی‌هایی مثل رشوه دنباله‌دار و چندین‌ساله به داوری هم این باشگاه را در موضع ضعف قرار داده است. این را در کنار فیرپلی مالی بگذارید که نقطه ضعف باشگاه است و یوفا به‌خاطر آن از لاپورتا سواری می‌گیرد و قصد دارد بارسا را از سوپرلیگ دور کند.
سال‌های اخیر با سیاست‌ها و توانایی مدیریتی ماتئو آله‌مانی که توانست ستاره‌های زیادی را با دستمزد قابل‌قبول و قیمت پایین به بارسلونا بیاورد، وضعیت تیم هنوز خوب مانده است اما چیزی که نگران‌کننده به‌نظر می‌رسد این است که بارسایی‌ها انگار چند‌سالی است درجه‌2بودن و دست‌پایین داشتن را باور کرده‌اند. آنها دیگر کنش‌گرا نیستند و مجبورند واکنش نشان بدهند. 2سال پیش وقتی بارسایی‌ها در سوپرجام به رئال مادرید باختند، جشن گرفته بودند، چون معتقد بودند بهتر از حریف بازی کرده‌اند. یعنی کارشان به جایی رسیده بود که خوب بازی‌کردن را موفقیت می‌دانستند. فصل پیش هم وقتی با اتوبوس ژاوی توانستند رئال را شکست دهند، باز هم جشن گرفتند و گفتند کیفیت بازی مهم نیست و این نتیجه است که اهمیت دارد. حالا دوباره به فاز قبلی خود برگشته‌اند. مصاحبه‌ها را که بخوانید، متوجه می‌شوید از عملکردشان رضایت دارند. از سرمربی گرفته تا تک‌تک بازیکنان و هواداران به نمایش عالی یک ساعت اول ال‌کلاسیکو می‌بالند.
گوندوگان، خرید این فصل بارسا از من‌سیتی که با فتح سه‌گانه از باشگاه قبلی خود جدا شده و در نخستین ال‌کلاسیکوی رسمی‌اش موفق به باز‌کردن دروازه حریف شد، از رفتار همبازیانش در رختکن تعجب کرده و گفته است: «دوست ندارم این چیزها را بگویم ولی درست است که در رختکن همه ناراحت بودند اما بعد از چنین مسابقه و چنین شکستی انتظارم این بود که ناراحتی و عصبانیت بازیکنان خیلی بیشتر باشد. این یک مشکل است. بعد از شکست در چنین مسابقاتی باید احساسات شدیدتر باشد.» او چندین سال زیرنظر گواردیولا کار کرده؛ همان کسی که بهترین بارسای تاریخ را ساخت و بازیکنانش را طوری تربیت کرده بود که از شکست‌ها راضی و خوشحال نباشند. به‌نظر می‌رسد بارسلونا با چنین روحیه‌ای، فقط باید برای دوم‌بودن تلاش کند.