«یوکابِد، موسی‌را به نیل خون می‌سپارد»

ریحانه ابراهیم‌زادگان- روزنامه‌نگار

 خبرنگار داشت با جوان فلسطینی مصاحبه می‌کرد که نقاب به‌صورت داشت تا حین مبارزه توسط صهیونیست‌ها شناسایی نشود. زنی میانسال از کنارشان گذشت و بی‌درنگ نقاب از صورت جوان برداشت و از او خواست سربلند و نامدار بجنگد...
این تصویر، آخرین تصویر مقاومت فلسطین نیست. حالا دیگر اخبار فلسطین مدام به‌روز می‌شود و آنچه تغییر نمی‌کند، جنس خاص مقاومت در میان مردمش است. سال‌ها تصویر زنی چفیه به دوش که با سنگ به جنگ اسرائیل رفته، یادآور جنس خاص شجاعت در دل زنان مقاومت بود. اما حالا آن زن و هزاران زن چون او، در سرزمین کوچک غزه تکثیر شده‌اند و مقاومت فلسطین چون چشمه‌ای از دل خاک غزه جوشیده و وقت آن است در همه فلسطین جاری شود. مگر چند جنگ در طول تاریخ این همه‌سال به درازا کشیده است که یک روزش هزاران شهید داشته باشد‌؛ که داغدارانش جز شکر خدا به زبان نیاورند؛‌ که 70هزار حماسه برای تاریخ به‌جا گذاشته باشد؛ که مادرانش کودکان خود را به خاک بسپارند و بعد، از کنار مزار فرزندان خود سنگ بردارند و به جنگ بازگردند؟ که از دامن زنانش، مردانی برخیزند که سرزمین خود را به هیچ بهایی... به «هیچ» بهایی رها نکنند و جان و مال و فرزندشان را فدای خاک سرزمینی کنند که سال‌هاست خون پدران و مادران و برادران و خواهرانشان روی آن ریخته.
زنی که نقاب از صورت فرزند فلسطین کنار زد، آنجا چه می‌کرد؟ مگر غزه میدان نبرد نیست؟ چرا پا به خیابان گذاشته بود؟ با چه زهره‌ای زیر آسمانی که مدام موشک می‌بارد، راه می‌رفت؟
اگر می‌گویم زنان، جنس مقاومت را تغییر داده‌اند، این زنان را دیده‌ام. این زنان در گوش فرزندان خود زمزمه می‌کنند که سربلندی در جهاد و مقاومت است. حالا «یوکابِد» موسی را به نیل خون و آتش و موشک می‌سپارد و آسیه‌ها او را به خاک می‌سپارند. این داستان نجات و رستگاری در دنیای امروز است که زنان و مادران به تصویر درآورده‌اند؛ مرگ را به بازی گرفته‌اند، جنون را در آغوش‌ کشیده‌اند و دنیا از شکوهشان در حیرت است.
زنان فلسطین کودکان خود را به خاک می‌سپارند و سجده شکر به‌جا می‌آورند تا مرز میان حق و باطل دیگر باریک و غیرقابل تشخیص نباشد. این را مادرها خیلی خوب می‌فهمند. می‌فهمند داغ فرزند چقدر تحمل‌گداز و طاقت‌سوز است... می‌فهمند که هیچ‌مادری توان حمل بدن بی‌جان فرزندش را ندارد، اما آرمان زن فلسطین قوت پاهای اوست. می‌ایستد، تابوت فرزندش را به دوش می‌گیرد، او را به خاک می‌سپارد و به خانه برمی‌گردد تا آن دیگر فرزندش را ‌مهیای جنگ کند. هیچ‌چیز بیشتر از عشق مادر به فرزندش نیست و حالا آرمان جهاد و مقاومت فلسطین همان علمی ‌است که پیش‌تر از عشق بی‌کران مادران به فرزندشان، نباید روی زمین بیفتد.
زنان فلسطین علمداران مقاومت فلسطینند. شب‌ها در همهمه موشک، در گوش فرزندان خود لالایی جنگ می‌خوانند. در دلشان آرزو می‌کنند کاش همین فردا جنگ تمام شود. 70سال است در فلسطین شهید‌ان زنده‌ای متولد می‌شوند که به خونخواهی شهیدان پیش از خود پا به دنیا گذاشته‌اند.
هفته‌هاست مادران دنیا از حماسه مقاومت مادران فلسطین در حیرتند. فرزندان خود را به جای کودکانی که مادر از دست داده‌اند، به جای مادرانی که فرزند از دست داده‌اند، در آغوش می‌گیرند و شرمگین و خجالت‌زده آغوش‌هایی که می‌توانست اندکی از رنج آنها را التیام ببخشد، بغض می‌شوند، گریه‌های بی‌صدا می‌شوند و می‌بارند.
زنان دنیا گریه‌های بی‌صدای این روزهای جنگ فلسطین بودند و ناگهان از زنان فلسطین آموختند جز اشک و گریه، می‌توان فریاد هم بود. حالا زنان دنیا همصدای زنان فلسطین، فریادند و این جنس متفاوت مقاومت زنان فلسطین است.
اگر می‌گویم از زنان فلسطین در حیرتم، از آن جهت است که هرچه خواندیم و دیدیم و گفتیم و شنیدیم، ذره‌ای از پرجگری آنها را درک نمی‌کنم. تحسین می‌کنم اما حتی لحظه‌ای نمی‌توانم خودم را به جایشان بگذارم. هر بار فقط چند ثانیه به رنجشان فکر کردم، ساعت‌ها فرزندم را در آغوش گرفتم و فهمیدم زن چنین نبردی نیستم. مادر بودن تنها وجه مشترک زنان دنیاست که فهمیدن همدیگر را برایشان آسان می‌کند و من خیلی خوب می‌فهمم چه داغ طاقت‌فرسایی بر دل مادران فلسطین نشسته‌است. آنچه درکش از توانم خارج است، غیرت اعلا و علی‌حده آنهاست که با همه اوصاف همچنان رنگ زنانه دارد.
آنچه روشن است، وعده الهی است که نصر و پیروزی ‌است. غم‌انگیزترین روزهای فلسطین از راه رسیده‌است و «أَلَیسَ الصُّبْحُ بِقَرِیبٍ؟».
خورشید ظفر در آسمان مسجدالاقصی طلوع خواهد کرد و زنان فلسطین فصل تازه‌ای از آزادگی را در دنیای زنان رقم خواهند زد و پس از آن فمینیست‌ها و حامیان آزادی زنان و آنها که دم از استقلال و توانایی زنان می‌زدند، باید بنشینند از تاریخ شجاعت زن فلسطین مشق کنند تا بدانند عمری به قهقرا رفته بودند.