همدلی حالمان را خوب می‌کند

همدلی مهارتی است که به ما کمک می‌کند وضعیت فردی دیگر را بدون آنکه لزوما تجربه مشابهی داشته باشیم، درک کنیم یا لااقل بکوشیم به فضای ذهنی او نزدیک‌تر شویم و تا حد ‌امکان جهان را از دریچه چشمان او ببینیم. این مهارت می‌تواند اصطکاک‌ها، سوء‌تفاهم‌ها و تعارض‌ها را کاهش دهد و کیفیت زندگی ما و اطرافیان را بهتر کند. مریم اردشیر لاهیجانی، استادیار گروه فلسفه اخلاق دانشگاه قم در نتایج پژوهشی که با موضوع ابعاد مختلف همدلی و با مشارکت یکی از دانشجویانش انجام داده، آورده است: «همدلی در اخلاق نقش برجسته‌ای دارد، به‌ویژه تأثیر آن در قضاوت اخلاقی قابل توجه است. عده‌ای از منتقدان منکر سودمندی همدلی برای قضاوت اخلاقی شدند. نقد این عده به دو شکل متفاوت ارائه شده است: برخی از این استدلال‌ها ناظر به انکار ضرورت همدلی برای قضاوت اخلاقی است و برخی دیگر مدعی‌اند که همدلی تأثیر منفی بر قضاوت اخلاقی می‌گذارد.» او در پژوهش خود به صحت و سقم نظریات منتقدان پرداخته و به‌عنوان نتایج پژوهش هایش آورده است: «اولا همدلی به مثابه عنصری قوام بخش در تبیین قضاوت اخلاقی موجه است. ثانیا گرچه نمی‌توان به‌صورت کلی همه اقسام همدلی (شناختی – عاطفی) را برای قضاوت اخلاقی ضروری دانست و تأثیرات آن را کاملا مثبت ارزیابی کرد، دست‌کم می‌توان نشان داد همدلی عنصر شناختی مثبت در قضاوت اخلاقی است.» روانشناسان 3روش را برای ابراز همدلی تعریف کرده‌اند. روش اول که همدلی ذهنی نامیده می‌شود، به‌معنای درک چگونگی احساس فردی دیگر و طرز فکر اوست. همدلی احساسی یا تأثیرگذارکه همدلی عاطفی نامیده می‌شود، مربوط به توانایی فرد برای به اشتراک گذاشتن احساسات است، به این معنی که وقتی شخصی را ناراحت می‌بینید، خودتان نیز احساس ناراحتی می‌کنید. همدلی دلسوزانه هم نوع دیگری از همدلی و به‌معنای این است که فرد با دیدن مشکلات شخصی دیگر سعی می‌کند که برای برطرف کردن مشکل او دست به اقدام بزند و با او همفکری کند.
آنها بهبود روابط اجتماعی و ایجاد رفتارهای حمایت‌کننده و پذیرنده، در برابر انسان‌های دیگر را از نتایج همدلی دانسته‌اند و معتقدند برخورداری از مهارت همدلی در بهترشدن حال اشخاص تأثیر زیادی دارد. لاهیجانی نیز در پژوهش خود به این نکته اشاره کرده و آورده است: «وجود توان همدلی در فرد، علامت خودآگاهی، سلامت روان، ارزش قائل شدن برای خود و دوست داشتن خویش (نه به‌معنای خودشیفتگی) است و نبود آن به معنی نقص در بلوغ هیجانی و شناختی است که منجر به ناتوانی در دوست داشتن دیگران می‌شود. همدلی از افراط و تفریط و تعصب داشتن در اعتقادات و نظرات جلوگیری می‌کند.»