عادی‌سازی 100 میلیارد!

امیر محمد یعقوب‌پور

اگر به تومان حساب کنیم، 100 میلیارد یک عدد 12‌رقمی محسوب می‌شود؛ تازه‌ترین حد نصابی که فوتبال خوش‌اشتهای ایران به سمت آن یورش برده است. این روزها زیاد این عدد را می‌شنویم؛ رقمی که شاید زمانی نه‌چندان دور از کل هزینه لیگ ایران بالاتر بود، اما حالا 100 میلیارد را فقط کنار نام یک نفر می‌شنویم!

   از پیشنهاد بیرو تا ماشین کنعانی
آخرین پرده از داستان 100 میلیارد تومانی‌ها در فوتبال ایران، اظهارنظر بسیار جنجالی محمدحسین کنعانی‌زادگان بود. مدافع تیم ملی در یک مصاحبه تصویری مدعی شد خودرویی که با حواله پاداش مربوط به واردات اتومبیل خارجی به ایران آورده، حدود 100 میلیارد تومان قیمت دارد. این جملات، یک زلزله واقعی در ورزش ایران به پا کرد و بسیاری نسبت به تبعیض گسترده بین رشته‌های مختلف اعتراض کردند. خود کنعانی البته کمی بعد عقب نشست و گفت شوخی کرده، اما بعید است افکار عمومی اظهارنظر دوم مدافع پرسپولیس را باور کند. این اما اولین‌باری نیست که طی ماه‌های گذشته عدد 100 میلیارد تومان به گوش اهالی فوتبال می‌خورد. پیش از این نیز گفته شد پیشنهاد باشگاه استقلال برای جذب علیرضا بیرانوند، پرداخت همین مبلغ به او البته برای 2فصل بازی است. کسی در استقلال تکذیب نکرد و خود بیرانوند هم گفت عدد مورد نظر 110میلیارد تومان بوده است! امسال یک مرتبه دیگر هم این عدد را شنیدیم؛ زمانی که محمدرضا زنوزی مالک تراکتور روی آنتن شبکه 3 مدعی شد قرارداد رضا اسدی با باشگاه سپاهان 113میلیارد تومان برای 2فصل بوده است. خلاصه اینکه کم‌کم باید عادت کنیم به شنیدن اعداد درشت و تجربه هم نشان داده بعد از مدتی اعتراض، همه به همه‌‌چیز عادت می‌کنند!

   خودتان دربیاورید، خودتان بخورید
این وسط یک پارادوکس وجود دارد؛ اینکه چرا وقتی در اروپا یا همین عربستان این همه برای فوتبال هزینه می‌شود صدای کسی در نمی‌آید، اما به محض رخ‌دادن اتفاقی ولو در ابعاد کوچک‌تر در ایران شاهد اعتراض همگانی هستیم؟ در فوتبال حرفه‌ای جهان، باشگاه‌ها به‌صورت خصوصی اداره می‌شوند؛ خودشان پول درمی‌آورند و خودشان خرج می‌کنند، بنابراین حق اعتراض چندانی هم برای شهروندان باقی نمی‌ماند. این فرق دارد با حواله خودرو و دلار و سکه‌ای که از جیب ملت به فوتبالیست‌ها اهدا می‌شود؛ آن هم بازیکنانی که زحمت کشیدند و 6‌گل از انگلیس خوردند!

   نه به تبعیض
نهایتا اینکه ولخرجی در فوتبال زمانی آزاردهنده‌تر می‌شود که رنج و عذاب سایر رشته‌های ورزشی را می‌بینیم. چرا باید مدال‌آور دوومیدانی ایران در اسنپ کار کند؟ پول همین خودروی کنعانی را خرج استعدادیابی در ورزش‌های پایه کنید، ببینید چند مدال از آن بیرون می‌آید. این چیزهاست که آدم را اذیت می‌کند.