امیر آمار

بهروز رسایلی

همه‌‌چیز مثل همیشه است؛ دقیقا همانطور که امیر قلعه‌نویی دوست دارد؛ شاگردان امیر به مصاف رقبای ضعیف می‌روند، آنها را یک به یک از پیش‌رو برمی‌دارند و آمار قلعه‌نویی روی نیمکت تیم ملی بهتر و بهتر می‌شود. او از 9‌مسابقه صاحب یک‌تساوی و 8‌پیروزی شده که این بردها، همگی پیاپی بوده است. او 2‌جام هم برای تیم ملی به ارمغان آورده؛ قهرمانی تورنمنت کافا و فتح مسابقات چهارجانبه اردن. امیر با چنین نتایجی در حال فراهم کردن یک کارنامه عددی مقبول برای خودش است تا بعدها به آن بنازد و اگر ناکام ماند و برکنار شد، چنین تصمیمی را ناعادلانه توصیف کند؛ درست مثل دوره قبلی که گفت از 17‌بازی فقط یکی را باختم و نباید اخراج می‌شدم. اما  آیا این کارنامه آماری چشمگیر، به‌کار فوتبال ایران می‌آید؟

   صدای حامیان بلند شد
موفقیت‌های اخیر، قلعه‌نویی و زیرمجموعه‌اش را در موضع برتر قرار داده است. طی چند روز گذشته، هم بازیکنانی مثل خلیل‌زاده و کنعانی‌زادگان به دفاع از امیر پرداختند و هم حمید مطهری، دستیار او چنین کرد. وجه مشترک اظهارات همه آنها هم این بود که چرا وقتی یک مربی ایرانی در حال کسب نتایج خوب است، از او حمایت نمی‌شود و اگر این نتایج را یک مربی خارجی می‌گرفت، حتما رسانه‌ها حسابی آن را بزرگ می‌کردند. شاید حق با آنها باشد، اما منتقدان تیم ملی برخلاف اعضای درگیر در این مجموعه، بیش از آنکه به کمیت و نوع نتایج به‌دست آمده توجه کنند، دنبال کیفیت بازی تیم ملی و رقبایی هستند که قلعه‌نویی طی این مدت از سد آنها گذشته است. واقعیت تلخ آن است که سطح حریفان تیم ملی، درست به اندازه سطح 2‌جامی که فتح شده، چندان چنگی به دل نمی‌زده و حقایق تیم ما را نشان نداده است.

   چه کسانی را بردی؟
روی کاغذ همه‌‌چیز عالی به‌نظر می‌رسد، اما در عمل وقتی به کیفیت حریفان نگاه می‌کنیم، حق داریم کمی نگران باشیم. از زمان آغاز به‌کار قلعه‌نویی، تیم ملی فقط با یکی از 60‌تیم اول رنکینگ فیفا مصاف داده . صحبت از تیم ملی روسیه است که با رتبه‌39رودرروی ایران قرار گرفت و با  تساوی ورزشگاه آزادی را ترک کرد؛ آن هم تیمی که مدت‌هاست در شرایط تحریم به سر می‌برد و در تورنمنت‌های رسمی شرکت نکرده. رتبه بقیه تیم‌هایی هم که در این مدت با ایران بازی کردند و باختند به این شرح است: کنیا (109)، افغانستان (158)، قرقیزستان (96)، ازبکستان (75)، بلغارستان (78)، آنگولا (117)، اردن (84) و قطر (61). صد البته قصد پایین نشان دادن ارزش بردهای تیم ملی را نداریم و معتقدیم شاگردان قلعه‌نویی در نیمه دوم بازی با قطر نمایش خوبی داشتند اما خیلی خوشحال‌تر می‌شدیم اگر این آمار بالنده، مقابل رقبایی به‌دست می‌آمد که بهتر و جدی‌تر می‌توانستند تیم ملی را محک بزنند. امیدواریم بعدها حسرت فرصت از دست رفته برای ساخته شدن یک کارنامه قشنگ را نخوریم.