زرد استوار، آبی امیدوار، قرمز شک‌دار

بهروز رسایلی

هفته اول لیگ بیست‌وسوم فوتبال ایران تحت‌تأثیر ناآمادگی ورزشگاه آزادی، بحث‌های کشدار و همیشگی داوری و نیز چمن‌های نامرغوب برگزار شد و به پایان رسید. اگر از اینها که انگار بخشی از تار و پود فوتبال ایران شده‌اند بگذریم، می‌رسیم به عملکرد مدعیان قهرمانی؛ جایی که سپاهان به‌شدت مقتدر نشان داد، تراکتور ناامید‌کننده بود، پرسپولیس به‌سختی برد و استقلال همه را غافلگیر کرد.

   زرد قناری
همه می‌دانستند که سپاهان این فصل مدعی اول کسب عنوان قهرمانی خواهد بود؛ تیمی که فصل گذشته شاید جام را با اشتباه عجیب امید نورافکن در آفسایدگیری در برابر ملوان باخت. سپاهان برای موفقیت همه‌‌چیز دارد؛ انبوهی از ستاره‌های ریز و درشت، حمایت کامل در مسابقات خانگی، تمکن مالی و پرداخت بموقع دستمزدها و البته کادرفنی بادانشی که پارسال «مشق» کرد و حالا «امتحان» پس می‌دهد. قرعه دشوار آنها در هفته اول غافلگیرکننده بود اما طلایی‌پوشان تراکتور مدعی را راحت‌تر از حد تصور شکست دادند. وقتی پاکو خمز اسپانیایی در پایان بازی به صراحت می‌گوید: «در حد حریف نبودیم»، تکلیف حتی برای آنهایی که مسابقه را ندیدند هم روشن است. بگذارید رک و بدون رودربایستی بگوییم؛ این سپاهان قهرمان خواهد شد، مگر اینکه اتفاق عجیبی رخ بدهد. اگر مورایس با این تیم و با این امکانات جام نگیرد، بی‌تردید شکست بزرگی در کارنامه‌اش ثبت خواهد شد.

   تب تراکتور
هفته اول است و کل فهرست بازیکنان تراکتور زیر و رو شده. در چنین شرایطی آنها در برابر هزاران هوادار سپاهان، در ورزشگاه نقش‌جهان یکی از دشوارترین مسابقات فصل خود را برگزار کردند. این همه، یعنی شکست تراکتور در هفته نخست نباید چندان عجیب باشد و شکل فاجعه به‌خودش بگیرد اما همه‌‌چیز فقط اسکوربرد نیست. نمایش درون زمین تراکتور هم واقعا جای بحث داشت و همه را ناامید کرد. این تیم کاملا ناآماده و آسیب‌پذیر به‌نظر می‌رسید و اگر هماهنگی بین بازیکنان جدید بیش از حد طول بکشد، شاید رویای قهرمانی تراکتور دست‌کم برای یک فصل دیگر هم به تعویق بیفتد. زنگ خطر اصلی هم بعد از بازی به صدا درآمد؛ جایی که پاکو خمز در اظهارنظری دور از انتظار گفت: «این تیم را من نساختم.»

   تیم کم‌رمق یحیی
مدافع عنوان قهرمانی، فصل را با برد شروع کرد اما این پیروزی به دل هیچ‌کس ننشست. پرسپولیس در برابر آلومینیوم اراک خوب نبود و گزارشگر بازی به‌درستی اشاره کرد که موقعیت‌های تیم میهمان بیشتر و خطرناک‌تر از میزبان پرآوازه بود. انتظار می‌رفت پرسپولیس با توجه به ناتوانی در جذب مهاجم در فاز هجومی به مشکل بخورد اما این حجم از کم‌فروغ بودن خط حمله در باور کسی نمی‌گنجید. شهاب زاهدی که در اروپا برندش را احیا کرد و حتی به تیم ملی هم رسید، در گام اول چندان موفق نبود. تیم گل‌محمدی داعیه قهرمانی در آسیا دارد اما بدون تعارف اگر با همین روش به‌کار ادامه بدهد حتی در لیگ داخلی هم مشکل خواهد داشت. عجیب‌تر اینکه پرسپولیس با وجود اضافه شدن محمدحسین کنعانی‌زادگان به خط دفاعی، خیلی راحت به حریف موقعیت گل می‌داد. البته که هنوز اول فصل است و زمان لازم داریم تا کیفیت اصلی تیم را ببینیم.

   شگفتی استقلال
بدون شک استقلال جواد نکونام بالاتر از همه پیش‌بینی‌ها نشان داد. اگرچه نیم‌ساعت ابتدایی بازی با نفت یک فاجعه تصویری کامل بود اما استقلال ناگهان زهرش را به پیکر میزبان ریخت. آنها با گل آرش رضاوند جلو افتادند، در آغاز نیمه‌دوم با گل ارسلان مطهری برتری‌شان را تثبیت کردند و نهایتا با گل صالح حردانی برای کل لیگ خط و نشان کشیدند. هر 3گل، زیبا و تماشایی بود. هنر نکونام این بود که توانست از بضاعت حداقلی، استفاده حداکثری داشته باشد. او مدافعان کناری همچون صالح حردانی، کوین یامگا، جعفر سلمانی و ابوالفضل جلالی را به‌خوبی در پست‌های دفاع و هافبک تقسیم کرد و ثمرش را هم دید. این پوئن فنی جواد بود، در مسابقه‌ای که به برتری قاطع آبی‌پوشان انجامید و نشان داد هیچ‌وقت نباید استقلال را دست‌کم گرفت.