گذشته را دور بریز!

امیرمحمد یعقوب‌پور- روزنامه‌نگار

اولین نشانه‌ها، همیشه نشانه‌های مهمی‌اند. وقتی نخستین میزبانی ورزشگاه آزادی در این فصل دقیقه90 بدون تماشاگر می‌شود، وقتی در آستانه شروع لیگ، پنجره نقل و انتقالات چند تیم هنوز بسته است و برای چند بازیکن کارت بازی صادر نشده، باید نگران فصل جدید لیگ برتر باشیم. به‌نظر می‌رسد لیگ برتر بیست‌وسوم، با همان ویژگی‌های آشنای همیشگی برگزار خواهد شد. در باب کیفیت برگزاری بازی‌های فوتبال باشگاهی در ایران، همین بس که آنچه از لیگ‌ «نمی‌خواهیم» بیشتر از تمام آن چیزی است که برای فصل جدید لیگ برتر می‌خواهیم!

  کمی هم حمله کنید
اگر در دهه60 مد فوتبال ایران ارائه هجومی‌ترین نسخه از فوتبال بود، حالا آنچه در فوتبال ایران مد شده، ارائه تدافعی‌ترین شکل از این ورزش است؛ موضوعی که در چند سال گذشته به‌شدت توی ذوق هواداران فوتبال زده. کاش لیگ بیست‌وسوم از این حیث، متفاوت باشد، کاش همه استراتژی برخی از تیم‌ها در دفاع خلاصه نشود و کاش تیم‌ها بعد از زدن گل اول، جرأت کافی برای رفتن به سراغ گل‌های بعدی را از خودشان نشان بدهند. باور کنید اینجا هیچ‌کس منتظر یک لیگ سوپردفاعی با حداقل گل‌های ممکن نیست.

  این‌بار مجبورید
روند معرفی ستاره‌های جدید در فوتبال ایران بسیار کند شده است و این کندی باید به هر قیمتی اصلاح شود. فصل گذشته لیگ برتر فقط چند پدیده جوان داشت اما این بار دیگر باشگاه‌ها مجبورند که از چهره‌های جوان، استفاده بیشتری ببرند، چرا که محدودیت‌های فهرست آن را به سراغ جوانگرایی اجباری سوق داده است. کاش در این دوره از لیگ، بی‌اعتمادی به مهره‌های کم‌سن‌وسال از بین برود و جایش را به یک جوانگرایی گسترده و آینده‌ساز بدهد.

  شکست را بپذیرید
سابق بر این تصور می‌کردیم لیگ برتر بیست‌وسوم، نخستین دوره لیگ با کمک داور ویدئویی خواهد بود اما شاید وی‌ای‌آر تا پایان این فصل هم در فوتبال ایران اجرا نشود. به همان میزان که خواهان کمک داور ویدئویی در لیگ برتر هستیم، اعتراض‌های تکراری، بیانیه‌ها و فریاد بر سر داورها را هم نمی‌خواهیم. هواداران فوتبال ایران امیدوارند مربیان در این فصل، مسئولیت‌پذیرتر باشند و به جای سرزنش زمین و زمان، با مسئولیت‌های شکست خوردن در فوتبال کنار بیایند. در غیراین صورت، لیگ برتر دوباره به همان جنگ اعصاب همیشگی بدل خواهد شد.

  سکوهای پر به جای سکوهای خالی
سکوهای خالی ورزشگاه، دقیقا اولین چیزی است که برای فصل جدید لیگ برتر نمی‌خواهیم چرا که بازی‌ها در چنین فضایی، فاقد شور و حال هستند و تماشایشان هیچ لذتی نخواهد داشت. حالا مسابقه‌ای که می‌توانست پرتماشاگرترین نبرد هفته اول لیگ باشد، در غیاب هواداران برگزار می‌شود و فدراسیون ممکن است در هفته‌های بعدی نیز چنین تصمیمی برای برگزاری مسابقه‌ها بگیرد. این تصمیم به هر میزان که تکرار شود، به همان میزان به جذابیت فوتبال ایران لطمه خواهد زد. فدراسیون درحالی‌که باید به‌دنبال استفاده از حداکثر ظرفیت تماشاگرها باشد، مدام برای آنها مانع می‌تراشد. فراموش نکنیم جذاب‌ترین هفته‌های فصل گذشته، وقتی شکل گرفتند که تماشاگران سکوها را کاملا به تسخیر درآوردند.

  زمین خاکی، ورژن1402
باشگاه‌های ایرانی هزینه‌های قابل توجهی برای خرید بازیکن انجام می‌دهند اما معمولا برایشان مهم نیست که این بازیکن قرار است روی چه چمنی به میدان برود. همین حالا سرمربیان تراکتور و سپاهان به‌عنوان مربیان گران‌قیمت‌ترین تیم‌های لیگ برتر از وضعیت چمن ورزشگاه خانگی‌شان راضی نیستند. کیفیت پایین چمن‌ها، لیگ را کاملا تحت‌تأثیر قرار می‌دهد و باشگاه‌ها را وادار می‌کند که به بازی هوایی و مستقیم رو بیاورند. در نتیجه بازی روی چمن‌های پر از نقص، یکی از مهم‌ترین چیزهایی است که برای فصل جدید لیگ برتر ایران نمی‌خواهیم.

  کیفیت پخش، کمی بهتر از افتضاح
 همه مخاطبان لیگ، تماشاگران ورزشگاه نیستند و خیلی‌ها از پای تلویزیون لیگ را تماشا می‌کنند و این در حالی است که کیفیت پخش بازی‌ها در لیگ برتر ایران، تا امروز بسیار ضعیف بوده است. در بسیاری از شهرها تصویر ارائه شده از زمین، حتی ضعیف‌تر از کیفیت دوربین تلفن همراه است و این رویه به هر قیمتی باید اصلاح شود. چراکه این تصاویر، هیچ شباهتی به فوتبال ندارند و مخاطب هم از دیدن‌شان به‌هیچ‌وجه لذت نمی‌برد. فعلا کیفیت پخش بسیاری از بازی‌ها افتضاح به‌نظر می‌رسد و این روند باید در فصل جدید با تغییر روبه‌رو شود.