دویدن بدون زمان، به سمت تندرستی

بزرگ‌ترین رقیب دونده‌ها، چه آماتور و چه حرفه‌ای، زمان است و تلاش برای پیروزی بر ساعت‌ها و دقیقه‌ها و ثانیه‌هاست که این ورزش را به یکی از مشقت‌بارترین کارها در دنیا تبدیل کرده است. احتمالا این فضای رقابتی است که بسیاری را از این تفریح همیشه در دسترس، دور نگه داشته ‌است. اما یک تغییر بزرگ، ‌احتمالا دویدن را برای افراد بیشتر و بیشتری به یک اعتیاد لذت‌بخش تبدیل خواهد کرد: دویدن آرام و بدون زمان. ایده این کار، بسیار ساده است. مردم، نه به‌خاطر رکوردشکنی، بلکه برای لذت‌بردن از دویدن آن را انجام می‌دهند. براساس این فرهنگ جدید، مردم بیشتری می‌دوند تا از بودن در طبیعت لذت ببرند، با دوستانشان فعالیت‌های گروهی داشته باشند و استرس‌هایشان را فراموش کنند. و البته همه درباره فواید آن برای بدن و سلامتی‌مان هم خبر داریم. دونده‌ها‌ یکباره به این نقطه نرسیده‌اند و روندی تاریخی پشت آن وجود دارد. به‌صورت میانگین، بین سال‌های‌1986 تا 2018، میانگین زمان پایان دوی 10کیلومتر 12دقیقه و دوی ماراتن، 39دقیقه کاهش پیدا کرده‌ است. این یعنی افراد بیشتری می‌دوند، بدون اینکه زمان برایشان معنای خاصی داشته باشد. ترکیب جمعیتی دوندگان هم در این سال‌ها عوض شده است؛ دوندگان حالا کاملا متفاوت شده‌اند و افرادی از همه سنین، ‌همه نوع قابلیت و ‌همه نوع سایز و اندازه به این کار می‌پردازند.
آرام‌آرام، شکل مسابقات هم عوض شده و حالا مسابقات آرام‌دوی، دیگر بخشی از فرهنگ عمومی دویدن در سراسر دنیا شده است. بنیانگذار این سبک جدید دوندگی، یک دونده ماراتن حرفه‌ای به نام مارتین اوانز است که دویدن را 11سال پیش شروع کرد. او در آن زمان 136کیلوگرم وزن داشت و دکتر به او گفته بود یا باید وزنش را کم کند یا بمیرد. او درباره ترویج ایده نرم‌دوی بدون زمان، گفته است: «پیام من این است که دویدن برای همه است و هر کسی با هر وضعیت بدنی‌ای که دارد می‌تواند آن را انجام دهد.»
این ایده چنان ‌محبوب و فراگیر بوده است که مسابقات سنتی هم آن را در آغوش گرفته‌اند. برخی مسابقات بزرگ، ‌حالا دیگر تی‌شرت‌های سایز بسیار بزرگ هم تولید می‌کنند تا به دوندگان بسیار چاق بدهند و در ماراتن لندن- که یکی از معروف‌ترین مسابقات بزرگ دنیاست- محدودیت زمانی پایان مسابقه تا 8ساعت افزایش پیدا کرده و خدماتی مثل راهنمایی مسیر و دادن نوشیدنی به دوندگان کندتر، تا آخرین لحظه انجام می‌شود. برای درک این وضعیت باید این را درنظر بگیریم که دوندگانی که کمی جدی‌تر تمرین می‌کنند، و نه حرفه‌ای‌ها، هدفشان دویدن ماراتن زیر 4ساعت است و تمام‌کردن ماراتن در مثلا 6ساعت، ‌یک ناکامی بزرگ برای آنهاست.
اما در رویکرد جدید به دویدن، زمان اهمیت سابق را ندارد و صرف اینکه افراد بتوانند با هر وضعیت بدنی، مسافت مشخصی را بدوند، هدف اصلی است.