پرچم شوخی ندارد!

رامین به‌نیا-روزنامه‌نگار

براساس قانون، هر کشوری پرچم مخصوص خود را دارد که احترام به آن واجب است و تمام کشورها نیز مجازاتی را در راستای اهانت به آن مقرر کرده‌اند. بنا بر اصل هجدهم قانون‌اساسی ما نیز پرچم رسمی ایران به رنگ‌های سبز و سفید و سرخ با علامت مخصوص جمهوری‌اسلامی و شعار «الله‌اکبر» است. گذشته از بعد حقوقی و قانونی آن، پرچم از دیرباز در فرهنگ دینی و آیینی و در فرهنگ ملی ما از مقدسات محسوب می‌شده و به‌لحاظ هنجارعمومی، کمتر کسی جرأت جسارت به آن و نقض این هنجار عمومی را به‌خود داده‌است. به‌عنوان نمونه، 3 مورد از اتفاق‌هایی را که رزمندگان ایران در زمان جنگ درخصوص پرچم ایران رقم زده‌اند تقدیم می‌کنیم.در خاطره اول می‌بینید که پرچم ایران مورد وصیت شهید قرار می‌گیرد. در خاطره دوم می‌بینید که پرچم شوخی ندارد، هم برای ما و هم برای دشمن. در خاطره سوم می‌بینید که حاج قاسم سلیمانی ضمن یاد کردن از مشقت‌های سرافرازی پرچم ایران در زمان جنگ، جان خود را درمقابل اهانت و از بین بردن پرچم بی‌ارزش می‌شمرد.
 
غفور جدی، خلبان زبده‌ای بود که در آستانه جنگ، مرموزانه از نیروی هوایی تسویه شده بود. وسایلش را جمع کرده و در کامیون گذاشته بود تا با خانواده از بوشهر به اردبیل برگردد. پایگاه بوشهر در ساعت14:05، 31شهریورماه59 بمباران شد. جدی سراغ کامیون رفت و از زیر بارها، لباس پروازش را درآورد. هرچه همسرش التماس کرد که اینها به تو بی‌احترامی کردند و پاکسازی‌ات کرده‌اند، زیربار نرفت و گفت: «نیروی هوایی به من نیاز دارد.» لباس پرواز بدون درجه‌اش را پوشید، رفت جلوی پست فرماندهی پایگاه. فرمانده پایگاه که آن زمان شهید فکوری بود، به او گفت: «درجه‌هایت را بزن. او درجه‌ سرگردی‌اش را زد و وارد پرواز شد.» روز دوم جنگ شروع به پرواز کرد. 7 مأموریت انجام داد و در هشتمین ماموریت شهید شد. وصیت کرده بود که پرچم ایران کفنش باشد.
 
فرهاد محمدی، آزاده کرمانشاهی: «یک روز برای صبحگاه آماده می‌شدیم. ناگهان دیدیم در وسط محوطه، پرچم عراق پایین کشیده شده بود و پرچم ایران در اهتزاز بود. بعثی‌ها وقتی فهمیدند که کار کدام رزمنده ایرانی است، او را به محوطه اردوگاه آوردند و آنقدر کتکش زدند تا به شهادت رسید.»

حاج قاسم سلیمانی: «صحنه‌های عجیبی بود در کربلای۵. ما برای دفاع از هر متر کشورمان، خصوصا در آن منطقه شهید دادیم. من همین‌جا بگویم وقتی صحنه نابخردانه آن نادان را در آتش‌زدن پرچم ایران دیدم، خیلی دلم سوخت. گفتم ای‌کاش به‌جای پرچم، من را 10بار آتش می‌زدند... چون ما برای نشاندن پرچم بر سر هر قله، ده‌ها شهید دادیم تا بتوانیم این پرچم را سرافراز و برافراشته نگه‌ داریم.»