چرا زنان باید تمامی بدن جز صورت و دوکف دستشان را بپوشانند؟

اولا زنان از لحاظ ظاهری با هم تفاوت‌های زیادی دارند. اگر قرار باشد که در قانون حجاب، میزان پوشش متناسب با هر فرد درنظر گرفته شود لازمه‌اش آن است که به تعداد تک تک زنان قانون مستقلی برای کیفیت پوشش وجود داشته باشد که چنین چیزی نه شدنی است و نه مفید. بنابراین قانون باید به‌صورت یک دستور کلی باشد تا بتواند غرض مورد نظر از وضع قانون را در تمامی افراد چه زیبا چه نازیبا تأمین کند. از این‌رو چون معمولا بدن زن برای مردان زیبا و جذاب است و تحریک و رغبت جنسی را در بینندگان به‌وجود می‌آورد لذا قانون حجاب بر پوشش تمامی بدن زن تعلق گرفته است.
دوم زیبایی و جذابیت امری نسبی و سلیقه‌ای است؛ ممکن است زنی ولو به ظاهر ساده و بدون برازند‌گی‌های خاص جنسی برای فردی ایده‌آل و مطلوب باشد و با آن به التذاذ برسد و همان زن برای دیگری هیچ جاذبه‌ای نداشته باشد. لذا صرف عدم‌جذابیت نزد گروهی نمی‌توان گفت او هیچ خواستاری ندارد و موجب التذاذ و التهاب غریزی گروه دیگری نمی‌شود.
سوم ریشه بسیاری از این قضاوت‌ها درباره عدم‌جذابیت برخی زنان تفاوت نگاه و ادراکات جنسی در بین 2جنس است. بالاترین تحریک‌پذیری در مردان توسط چشم و بینایی است ولی در زنان اگر چه تحریک بصری هم وجود دارد ولی بالاترین تحریک پذیری در سمع و لامسه است یعنی گیرندگی مردان در پیام‌های جنسی بصری قوی‌تر است. همچنین مردان زود برانگیخته می‌شوند و زود هم آتش شهوت‌شان فرو می‌نشیند ولی برانگیخته شدن زنان زمان‌بر است ولی در عوض دیر هم آتش شهوت‌شان فرو می‌نشیند. همین تفاوت‌ها باعث می‌شود پوشش و رفتاری که درنظر زنان عادی و غیرجنسی تلقی می‌شود، دارای پیام جنسی و تحریک غریزی برای مردان باشد.  چهارم، براساس آنچه تا اینجا گفته شد، از آنجا که اساس قانون حجاب برای تعدیل غریزه جنسی و برچیدن عوامل تحریک و التهاب جنسی در سطح جامعه است لذا اگر فرضی وجود داشته باشد که هیچ احتمال تحریک و فساد غریزی وجود نداشته باشد در میزان پوشش نیز تخفیف وجود خواهد داشت. کما اینکه خداوند در قرآن‌کریم درباره پوشش زنان سالخورده و فرتوت که دیگر کسی رغبت ازدواج و کامجویی جنسی از آنان را ندارد تخفیف قائل شده است و برداشتن روسری و باز بودن سر و گردن (نه سینه‌ها) را درصورتی که آرایش و زینتی نداشته باشد جایز شمرده است. خداوند در سوره مبارکه نور می‌فرماید: و زنان از کارافتاده و پیری که امید به ازدواج ندارند گناهی بر آنان نیست که لباس‌های رویین خود را بر زمین بگذارند به‌شرط اینکه در برابر مردم خودآرایی نکنند و اگر خود را بپوشانند برای آنان بهتر است و خداوند شنوا و داناست.