یک ایتالیایی در کردستان

مسعود میر

دماوند، الوند و دنا، زندگی در پارکی بزرگ بدون هوای آلوده، بدون تراکم خفقان آور توده‌های سنگ و آهن، بدون ناآرامی صدای اتومبیل‌ها با دورنمایی از یک پایتخت، با مناظری زیبا از کوهستان و باغ‌های سرسبز شمیران...
 نام قله‌های مرتفع ایرانی را روی برج‌های 24، 19و 15طبقه بگذارید و سایر کلمات را در قالب یک تبلیغ دهه 50 خورشیدی جایگزین کنید تا برسید به یک پازل همچنان جذاب از تهران امروز. همین یکی، دو روز پیش در یکی از باغ‌های تاریخی شهر، بزرگداشتی برای معماری ایتالیایی برگزار شد که دماوند، الوند و دنا را در کردستان به‌سوی آسمان برافراشت. اگر بخواهیم ساده‌تر بگوییم باید خبر را این گونه مرور کنیم: شب «ویکو ماجستریتی» معمار و طراح برج‌های پارک پرنس به همت سفارت ایتالیا و با حضور معماران و طراحان برجسته کشور برگزار شد. فارغ از تعاملات همیشگی میان 2 کشور ایران و ایتالیا، اشتراکات هنری همواره احوال ویژه‌تر و جذاب‌تری در این همزیستی میان 2ملت داشته است. بزرگداشت ویکو ماجستریتی تنها یادآوری زندگی و زمانه یک طراح درجه یک میلانی نبود، بلکه لبخند رضایتمندانه به هنر مردی بود که نشانه خلاقیت و نبوغش همین حالا در شهر ما استوار و زیبا در حال تلألو است و این همان تهران خواستنی برای ما و البته دیگران است...