کی گفته اسمش دیوانگی است؟

خوب و خوش و سلامت بودند. شغلی و خانه‌ای و زندگی روبه‌راهی و دامن سبزی. دوستم را می‌گویم که تا همین یک‌ماه پیش با همسرش در تهران زندگی می‌کرد و هرازگاهی از هم خبری می‌گرفتیم. مثل من، صبح‌ها از خواب برمی‌خاست و دستی به سر فرزند کوچکش می‌کشید، صبحانه‌ مختصری می‌خورد و به اداره می‌رفت. آنجا هم کار مشخصی با حقوق مکفی و همکارانی که اتفاقا رابطه‌شان با هم بسیار خوب بود. اهل کتاب و فیلم و موسیقی هم بود و در طول روز زمانی را به رفع خستگی روحی می‌گذراند و در عالم هنر استخوانی سبک می‌کرد. تا اینکه یک شب، که از اتفاق نخستین‌باری بود که پایم را به خانه‌شان گذاشتم، درست زمانی که به گپ و گفت نشسته بودیم و بوی شام مطبوعی هم از آشپزخانه بلند بود، خبر داد که عطای تهران‌نشینی را به لقایش‌ بخشیده و عازم شیراز است.
ماجرا از این قرار بود که آقا و خانم، بعد از سبک‌سنگین‌کردن‌های فراوان به این نتیجه رسیده بودند که هرچه را از دار دنیا دارند، بفروشند و شر تهران را از سرشان کم کنند و بروند یک اقامتگاه بوم‌گردی بگیرند در شیراز و به‌معنای حقیقی «زندگی» کنند. رفیقم می‌گفت وسط فیلم پرشتاب و خسته‌کننده زندگی که فریم‌هایش پشت سر هم از جلوی چشم‌شان می‌گذشته، یکهو دکمه «توقف» را زده و فکر کرده که واقعا دارد چطور زندگی می‌کند؟ روحش چند ساعت از روز را اجازه دارد که نفس بکشد و کجای زندگی‌اش را می‌توان مترادف با آرامش و آسایش دانست. این‌شده که تصمیمش را گرفته و حالا ساکن یکی از بهشت‌های کوچک این دنیاست.
بعدا فهمیدم و البته چندان هم دور از ذهن نبود که بدانم خیلی از دوستان و آشنایان‌شان تلاش کرده‌اند تا رای‌شان را بزنند و منصرف‌شان کنند. خیلی‌ها این کار را دیوانگی دانسته و برحذرشان داشته بودند. اما من از لحظه‌ای که خبر این ماجرا را شنیدم، به این فکر کردم که این چیز – به قول همه: دیوانگی - چقدر در زندگی ما، مردمان روزمرگی، جریان دارد؟ حالا قرار هم نیست همه ما تهرانی‌ها جمع کنیم و برویم یک جای دنج و خوش‌آب‌وهوا، اما همین‌قدر که ماهی یک‌بار کوله‌مان را روی دوش بیندازیم و با نشستن در ماشین‌های خطی، یک‌جای این کشور پیاده شویم و رها از همه‌چیز، کمی دیوانگی کنیم هم کار سخت و دور از ذهنی است؟ اصلا از کی، اینطور فراغت‌های باکیفیت برای ما نامش «دیوانگی» شد؟ مگر غیر از این است که شیرین‌ترین خاطرات زندگی‌مان از همین لحظات ساخته شده‌اند؟