نیمکت لهستان 3 - نیمکت ایران 2

ظهر پنجشنبه همه‌‌چیز برای تیم ملی والیبال ایران خوب شروع شد اما پایان خوشی نداشت. بهروز عطایی که گفته می‌شد سرما خورده و در تمرین روز قبل تیم غایب بود، روز بازی با لهستان کنار تیم حاضر شد. بازیکنان هم به‌نظر می‌رسید بعد از شکست 3 بر صفر مقابل ژاپن در بازی اول لیگ ملت‌های والیبال، خیلی زود توانسته‌اند خودشان را جمع‌وجور کنند و این را با بازی خوبشان در 2ست اول نشان دادند. چه جوانان تیم؛ پوریا خانزاده، علی حاجی‌پور و محمد ولی‌زاده که بازی با لهستان بازی دومشان بود و چه قدیمی‌ترها بازی‌ قابل‌قبولی به نمایش گذاشتند و 2ست را با نتیجه 25 بر 23 به‌پایان بردند. بازیکنان روی بازی تمرکز داشتند و با چشمانی باز کارشان را انجام می‌دادند و با نتیجه‌ای که گرفتند امید را به هواداران والیبال بازگرداندند اما عمر خوشی و امیدواری آنها به‌اندازه همان 2ست بود. از ست سوم، همه‌‌چیز به هم ریخت. لهستان تاکتیکش را عوض کرد، به بازی سرعت داد و در مقابل، ایران که انگار فکر و دستان بازیکنانش را بسته بود، توانی برای مقابله نداشت. فقط در دقایقی از ست پنجم بود که ایران توانست چند امتیاز بگیرد و بازی را به تساوی بکشاند. اما لهستان در همان دقایق توانست کاری را که می‌خواهد انجام بدهد. 3ست بعدی را 25 بر 21، 25 بر 15 و 15 بر 13 بردند و بازی برده را از چنگ ایران درآوردند. برای تیم ایران و هواداران به جز حسرت و چند سؤال بی‌جواب چیزی نمانده و البته امید به بازی‌های آینده. لیگ ملت‌ها تازه آغاز شده و در هفته اول که به میزبانی ژاپن انجام می‌شود، ایران فقط 2بازی انجام داده است اما حس وحال هواداران خوب نیست. در بازی اول تیم بازی قابل دفاعی انجام نداد و توجیه این بود که بازی اول است، تیم با تدارکات کمی راهی مسابقه شده و روزهای بعد وضعیت بهتر می‌شود. انتظار این نبود که در بازی با لهستان همه‌‌چیز یکباره درست شود اما 2ست اول بازی و تفاوت‌هایش با 3ست بعدی سؤال‌برانگیز است. اگر بازیکنان توانایی مقابله با تیم‌های بزرگ را ندارند، پس چطور در 2ست، بالاتر از لهستان قرار می‌گیرند؟ لهستان که 2ست از دست می‌دهد، چطور می‌تواند به بازی برگردد و همه بازیکنان ایران را از کار بیندازد؟ آنها چه دارند که ایران ندارد؟ کارشناسان و مربیان ایران فعلا در حمایت از سرمربی ایرانی سکوت کرده‌اند تا به کارشکنی متهم نشوند اما هواداران نگاهشان به نیمکت است. آنها مدعی‌اند که عطایی توانایی مدیریت تیم را ندارد؛ تیمی که بازیکن کم ندارد. اگر سرمربی ایران هم مثل سرمربی لهستان بعد از اینکه ست سوم از دست رفت، برنامه‌ای برای مقابله با حملات لهستان داشت، نمی‌توانست برنده از زمین بیرون بیاید؟ بازی با لهستان این واقعیت را برای هواداران عریان کرد که بازیکنان توانایی‌های کمی ندارند، هرچند آنها هم در توپ‌گیری یا زدن سرویس‌ ضعف‌هایی دارند اما مسئله اصلی آنالیز تیم‌های مقابل و داشتن تاکتیک برای مقابله با آنهاست که به‌نظر می‌رسد نیمکت ایران در این زمینه خیلی قوی نیست. همه ظهر پنجشنبه صحبت‌های عطایی با بازیکنان را در تایم‌اوت‌ها شنیدند؛ گفتن اینکه باید ست را بگیرید، باید درست دریافت کنید و... راحت است، بازیکنان راهکار می‌خواستند که سرمربی نشان‌شان نمی‌داد.
امروز صبح ایران در بازی سوم مقابل چین قرار می‌‌‌گیرد. چین یک پیروزی مقابل بلغارستان داشته و شرایط بهتری از ایران دارد. با این حال ایران امیدوار است با پیروزی در بازی امروز، هم روحیه خودش را بهتر کند و هم دل هواداران را به‌دست بیاورد.