باید پذیرفت که عجیب‌ترین بند از میان بندهای نقل و انتقالاتی جدید فوتبال ایران، به لژیونرها مربوط می‌شود. اینکه فدراسیون فوتبال ورود بازیکنان لژیونر به‌صورت قرضی به لیگ را ممنوع کرده، از آن قانون‌های عجیبی است که فقط مختص لیگ برتر خودمان است. چطور ممکن است یک باشگاه خارجی بعد از جذب یک بازیکن ایرانی، نتواند او را برای یک سال به تیم سابقش قرض بدهد؟ مگر همین اتفاق برای خولیان آلوارز نیفتاد و سیتی بعد از خرید این بازیکن، او را یک سال به ریورپلاته قرض نداد؟ طبیعی است که آن بازیکن خیلی زود در یک لیگ جدید جا نیفتد و فرصت کافی برای بازی نداشته باشد. در این صورت باشگاه او را برای یک سال برمی‌گرداند تا با آمادگی بیشتری تحویلش بگیرد. باید از فدراسیون فوتبال پرسید چه انگیزه‌ای برای این تصمیم داشته است؟ چون مدیران سابق استقلال یک قرارداد سنگین با مهدی قائدی بسته‌اند و در امضای این قرارداد قرضی منطق را رعایت نکرده‌اند، باشگاه‌های دیگر باید تاوان بدهند؟ این موضوع حتی به‌خود استقلال هم لطمه خواهد زد؛ چرا که اتفاقا قرارداد قرضی قائدی و محبی همین حالا به پایان رسیده است. باشگاه حق دارد بازیکن دلخواهش را قرض بگیرد. در این شرایط اصلا چه فرقی می‌کند که آن بازیکن، چه ملیتی دارد؟
موضوع عجیب‌تر این است که اگر یک باشگاه بازیکنی ایرانی را از یک تیم خارجی جذب کند، انگار یک بازیکن خارجی خریده است! این بازیکن ایرانی به همین سادگی در فهرست نفرات خارجی تیم قرار می‌گیرد. این هم بندی است که فقط در فوتبال ایران دیده می‌شود. مگر می‌توان ملیت یک بازیکن را به همین سادگی نادیده گرفت؟ چرا بازیکنی که مثلا برای یک سال به لیگ قطر رفته، باید خارجی تلقی شود؟ به‌نظر می‌رسد این 2بند نیاز بسیار مبرمی به اصلاح شدن داشته باشند.
ایرانی، خارجی است!
در همینه زمینه :
