چرا پزشکان در مناطق محروم نمی مانند؟

حضور پزشکان متخصص و فوق‌تخصص و حتی عمومی در مناطق محروم کشور همواره یکی از بحث‌های داغی است که در راستای برقراری عدالت بهداشتی و درمانی مطرح می‌شود. گرچه در طول سال‌های اخیر وزارت بهداشت سعی کرده با ارائه تسهیلاتی به پزشکان مستقر در مناطق محروم آن‌ها را تشویق به ماندن در این مناطق کند یا با الزام آنها به حضور در مناطق محروم مثل گذراندن دوره طرح تخصص یا فوق‌تخصص، برای مدتی هم که شده زمینه بهره‌مندی مردم این مناطق از حضور پزشکان متخصص را فراهم کند اما همچنان این موضوع نتوانسته آنطور که باید و شاید به‌طور کامل در مناطق محروم اجرایی شود و رضایت مردم را به همراه داشته باشد.
خیلی‌ها معتقدند بومی‌سازی‌ ظرفیت‌های پذیرش رشته‌های پزشکی می‌تواند در اجرای طرح استقرار پزشکان متخصص در مناطق محروم تأثیرگذار باشد و امکان برخورداری مردم این مناطق از ظرفیت چنین پزشکانی را فراهم کند. خیلی‌ها هم می‌گویند برای این‌که یک پزشک در منطقه‌ای محروم ماندگار شود باید تسهیلات رفاهی قابل توجهی به آن‌ها ارائه شود. خلاصه اینکه این گره کور بعد از اجرای حدود 4طرح بعد از انقلاب تاکنون، هنوز که هنوز است درست و حسابی باز نشده است.
معاون درمان وزارت بهداشت هم با ارائه تسهیلاتی ویژه به پزشکان فعال در مناطق محروم موافق است او می‌گوید: «با بهبود دریافتی و سایر دغدغه‌های معیشتی پزشکان طرحی شاغل در مناطق محروم افزایش خواهند یافت. البته او این نکته را هم یادآور می‌شود که با توجه به موضوع کاهش مالیات برای پزشکان تمام وقت جغرافیایی (بومی) احتمالا کمی اوضاع ماندگاری این پزشکان بهتر می‌شود، اما باید سایر سیاست‌ها هم به‌گونه‌ای باشد که پزشک طرحی انگیزه رفتن و ماندگاری در منطقه را داشته باشد. سعید کریمی که خودش هم قبول دارد طرح ماندگاری پزشکان در مناطق محروم هیچ وقت نتوانسته باب دل مسئولان و مردم مناطق محروم پیش برود، اعتراف می‌کند که درخصوص توزیع عادلانه پزشکان در مناطق مختلف شهری و روستایی فقط بخشی از کار توزیع پزشک در دست وزارت بهداشت است؛ به این منظور هم پزشک متخصص یا عمومی را که تازه فارغ‌التحصیل شده است را 2سال به طرح می‌فرستیم. اما وقتی 2سال طرح تمام شود دیگر هیچ الزام قانونی نداریم که پزشک را موظف کنیم در منطقه محروم خدمت‌رسانی کند. بر این اساس باید برای ماندگاری پزشکان در مناطق محروم ایجاد انگیزه کنیم.