تیتر یک
ایران را دست کم گرفته بودند
فاطمه اسماعیلی بهترین بازیکن هاکی روی یخ آسیا از دلایل خوب بودن تیم ایران در مسابقات قهرمانی آسیا می‌گوید و از گرانی این رشته
لیلی خرسند
تیم ملی هاکی روی یخ زنان ایران در نخستین حضورش در مسابقات قهرمانی آسیا-اقیانوسیه نایب‌قهرمان شد و به‌گفته خیلی‌ها اگر تیم تجربه بیشتری داشت، حتی می‌توانست قهرمان شود. شاید تصور شود تیم در شرایط خاصی نتیجه گرفت و تکرار همین نایب‌قهرمانی هم سال‌های آینده غیرممکن است، اما به‌نظر که اینطور نمی‌رسد. فاطمه اسماعیلی که در این مسابقات بهترین بازیکن و بهترین گلزن شد، از روزهای خوب می‌گوید؛ از حضور در رنکینگ جهانی، از رفتن به بازی‌های المپیک و... البته رسیدن به همه اینها یک شرط دارد؛ پول.
اولین حضور در مسابقات آسیایی به‌نظر می‌رسد برای تیم خیلی خوشایند بود.
تجربه خیلی خوبی بود. نخستین‌باری بود که در یک تورنمنت رسمی شرکت می‌کردیم. ما قبل از این در 2تورنمنت آزاد شرکت کرده بودیم که هم در مسابقات کشورهای اسلامی و هم در تورنمنت دوبی دوم شده بودیم. با این حال، فکر نمی‌کردیم در مسابقات آسیایی تا این حد خوب باشیم. بعد از چند بازی توقعمان از خودمان بالا رفت و وقتی به فینال رفتیم، فقط طلا می‌خواستیم، ولی باختیم و این باخت هم برایمان سخت بود و کلی گریه کردیم.
تیم‌ها را نمی‌شناختید و به‌خاطر همین تصور نمی‌کردید بازی‌هایی به این خوبی انجام بدهید.
درست است. مسابقات در 2گروه برگزار شد. یک گروه تیم‌هایی بودند که سابقه حضور در این رقابت‌ها و حتی تجربه رقابت‌های جهانی را هم داشتند. یک گروه هم تیم‌هایی بودند که برای نخستین‌بار در این رقابت‌ها شرکت می‌کردند. ما در گروه دوم قرار گرفتیم. تیم مردان ما با تیم‌هایی مثل قرقیزستان، هند و امارات بازی کرده بودند و می‌دانستیم در چه سطحی هستند و هاکی قدرتمندی دارند. اما از کویت، تایلند و سنگاپور هیچ شناختی نداشتیم فقط می‌دانستیم هاکی روی یخ در کشور آنها قدمت زیادی دارد. با ناشناختگی عجیبی روبه‌رو بودیم. در طول مسابقه بود که بازی‌ها و تمریناتشان را دیدیم. بعد از آن بود که متوجه شدیم در مرحله دوم کار سختی داریم.
تیم‌های مطرح آسیا و اقیانوسیه هم که رنکینگ جهانی دارند، در این مسابقات نبودند؛ تیم‌هایی مثل ژاپن، چین، کره‌جنوبی، استرالیا و...در این دوره غایب بودند یا کلا در آسیا مسابقه نمی‌دهند؟
مسابقات هاکی روی یخ در سطح‌های مختلف برگزار می‌شود. این کشورها در بالاترین سطح هستند و اصلا در مسابقات آسیایی شرکت نمی‌کنند. آنها با تیم‌هایی مثل آمریکا و کانادا بازی می‌کنند. ما هم که برای نخستین‌بار وارد مسابقات رسمی شده‌ایم باید از این سطح کارمان را شروع می‌کردیم. همزمان با مسابقات ما، کشورهای دیگر میزبان مسابقاتی در سطح‌های مختلف بودند و کشورهای سطح بالای آسیا آنجا بازی می‌کردند.
تیم‌هایی که در مسابقات بودند، با اینکه سابقه بیشتری از ایران دارند ولی خیلی سطح بالایی نداشتند. تنها تیمی که در سطح ایران بازی می‌کرد، تایلند بود.
تیم‌های دیگر از دیدن بازی‌های ما شوکه شدند. آنها فکر نمی‌کردند ما در این سطح بازی کنیم و هیچ برنامه‌ای برای ما نداشتند. آنها ما را دست‌کم گرفته بودند و فکر نمی‌کردند حتی ما بتوانیم توپ را از زمین بلند کنیم.
دلیل خوب‌بودن تیم ایران در چه بود؟
بچه‌ها پشتکار خیلی بالایی داشتند. به جای یک ساعت تمرین، چهار پنج‌ساعت تمرین می‌کردیم. بیرون از زمین یخ هم تمرین داشتیم. بیشتر بازیکنان قبل از هاکی روی یخ، در هاکی اینلاین کار کرده بودند و آن تجربه هم به کمکشان آمد. آقای صدقی (رئیس انجمن) برای ما مربی خارجی آورد. آقای هوشیدری در ترکیه بازی کرده، تجربه، تخصص و علم خیلی بالایی دارد. همه اینها به ما خیلی کمک کرد.
فاطمه اسماعیلی و تیم ملی نگاه بلندمدتی هم دارند؟
رشته ما در المپیک زمستانی است. خواسته اصلی ما این است که به این بازی‌ها برسیم. با نسل عجیب‌وغریبی که دارد تربیت می‌شود، چند سال دیگر این اتفاق می‌افتد. این نسل از پایه کار را شروع کرده و خیلی بهتر می‌تواند کار کند. من امیدوارم تا زمانی که در تیم ملی هستم، بتوانیم وارد رنکینگ جهانی شویم. تیم ما این پتانسیل را دارد.
بهترین بازیکن و خانم‌گل مسابقات شدی. با آن توپ و دروازه کوچک و دروازه‌بانی با آن گارد چطور توانستی 17گل بزنی؟
سال پیش در لیگ داخلی بهترین بازیکن و بهترین گلزن شده بودم ولی اصلا فکر نمی‌کردم در مسابقات آسیایی به این عنوان‌ها برسم. هاکی خیلی تیمی است و قطعا کسی که بهترین می‌شود، بقیه باید خیلی به او کمک کنند. سخت است که بتوانی جلوی دروازه یک نقطه کوچک پیدا کنی و توپ را داخل دروازه سر بدهی اما شد. تا قبل از بازی آخر با بازیکن تایلندی رقابت نزدیکی سر عنوان بهترین بازیکن داشتم، گل‌هایم خیلی بیشتر بود اما قبل از بازی آخر من امتیاز بیشتری گرفتم و او دیگر نتوانست به من برسد.
بازیکنان ایرانی‌الاصلی هستند که خارج از ایران بازی می‌کنند. امکانش هست که تیم ملی با این نفرات تمرین کند؟
میکا زیبانژاد، کاپیتان تیم نیویورک رنجرز است و در بالاترین سطح بازی می‌کند. اما فکر نمی‌کنم هیچ‌وقت بشود که به ایران بیاید اما بعضی از بازیکنان می‌توانند بیایند. سال پیش یک بازیکن از آمریکا آمده بود که خیلی به ما کمک کرد. اگر ما هم بتوانیم خارج از ایران برویم و با آنها تمرین داشته باشیم، خودمان را به‌روز می‌کنیم.
حقوق یک ماه من قیمت یک چوب است
می‌گویند برای اینکه هاکی روی یخ بازی کنی باید خیلی پولدار باشی.
تجهیزات خیلی گران است. ما همه زندگی‌مان هاکی است. همه بچه‌ها شاغل هستند. من کنار تمرین با تیم ملی، مربیگری هم می‌کنم. روزی 2ساعت در راهم تا از ورامین به تهران بیایم، 2ساعت هم در راه برگشت. بعضی از وقت‌ها مجبورم همه حقوقم را بدهم تا فقط یک چوب بخرم. وضعیت بیشتر بچه‌ها همین است. تعداد آنهایی که دغدغه مالی ندارند، انگشت‌شمار است. می‌شود اسکیت و گارد را یک‌بار بخری و 5-4 سال استفاده کنی ولی هر آن ممکن است چوب هاکی در تمرین یا مسابقه بشکند. قیمت حداقلی یک چوب 12-10میلیون تومان است. الان اگر یک بچه بخواهد از صفر شروع کند باید 60-50میلیون پول داشته باشد. در سن بالا فقط قیمت اسکیت 50میلیون تومان است. البته می‌شود از وسیله‌های دست‌دوم هم استفاده کرد.
تیم ملی از نظر مالی وضعیت خوبی ندارد و این را همه می‌دانیم. تیم به جز مسائل مالی دیگر به چه چیزی نیاز دارد؟
تا به امروز حتی فامیل‌های ما بازیکنان هم نمی‌دانستند هاکی روی یخ چه ورزشی است اما بعد از پخش تلویزیونی و توجه رسانه‌ها همه ما را شناخته‌اند و امیدواریم ارگان‌های خصوصی و دولتی بیشتر ما را ببینند. تمرینات ما در زمین ایران‌مال رایگان است اما واقعا مشکل تجهیزات داریم که خیلی ما را اذیت می‌کند.
هزینه‌هایی که کرده بودید پرداخت شد، پاداش را هم دادند؟
هزینه‌ها را دادند ولی برای پاداش فعلا فقط قولش را داده‌اند.
