میزبان شام آخر!

تا قبل از مشخص‌شدن ترکیب نهایی 4تیم باقیمانده در جدول جام‌حذفی، چند شهر مختلف برای میزبانی احتمالی دیدار فینال معرفی شده بودند اما پس از پایان مرحله یک‌چهارم نهایی به‌نظر می‌رسد تنها یک انتخاب منطقی برای میزبانی از آخرین مسابقه فصل فوتبال ایران وجود خواهد داشت. این نخستین‌بار نیست که بحث میزبانی جام‌حذفی، به یک موضوع ابهام‌برانگیز در فوتبال ایران تبدیل می‌شود. سال‌های گذشته کدام شهرها به‌عنوان میزبان این رقابت حساس درنظر گرفته شده‌اند؟ شهر میزبان فینال جام‌حذفی در سایر کشورها چطور تعیین می‌شود؟ آیا ورزشگاه میزبان فینال حذفی این دوره، همان استادیوم میزبان فینال قبلی خواهد بود؟

  تبریز، کرمان و سرانجام تهران
ورزشگاه یادگار امام در تبریز، یکی از گزینه‌های جدی برگزاری دیدار فینال حذفی در این فصل محسوب می‌شد.
 با این حال، هیأت فوتبال آذربایجان شرقی اعلام کرد که به‌دلیل بازسازی‌ این ورزشگاه، امکان برگزاری دیداری مثل فینال حذفی در آن وجود ندارد. این نکته را هم نباید از یاد برد که یادگار امام، چمن ایده‌آلی ندارد و خود پاکو خمز در این فصل بارها به کیفیت این چمن ایراد گرفته است. پس از تبریز، صحبت از میزبانی کرمان بود اما با توجه به اینکه 3تیم باقیمانده در جدول رقابت‌ها تهرانی هستند و تیم دیگر نیز از قائمشهر به این مرحله رسیده، انتخاب شهری مثل کرمان اصلا منطقی به‌نظر نمی‌رسید. استقلال، پرسپولیس و هوادار ترجیح می‌دهند فینال را در شهر خودشان برگزار کنند و نساجی هم با توجه به تجربه فصل گذشته، از بازی در آزادی استقبال خواهد کرد. طی‌کردن مسافت طولانی تا کرمان، فقط تیم‌ها را خسته می‌کند، هوادارها را به دردسر می‌اندازد و هزینه زیادی نیز روی دست 2باشگاه فینالیست می‌گذارد.

   راهکاری به اسم رفت و برگشت
در برخی ‌کشورها برای آنکه عدالت کاملا اجرا شود، فینال به‌صورت رفت و برگشت انجام می‌شود. در انگلیس از سال‌ها قبل، ومبلی به‌عنوان میزبان فینال‌ها درنظر گرفته شده است، چراکه ظرفیت و کیفیت این استادیوم، جوابگوی هواداران همه تیم‌هاست. در آلمان نیز برلین میزبان همیشگی فینال حذفی است و در ایتالیا نیز فینال‌ها معمولا در پایتخت و در المپیکوی رم برگزار می‌شود. شاید وقتش رسیده که در ایران هم یک میزبان همیشگی برای دیدارهای فینال انتخاب شود. فصل گذشته ورزشگاه میزبان جام‌حذفی دقیقه90 انتخاب شد و این اتفاق نباید در این دوره نیز تکرار شود. در ایران هم تا سال90 فینال‌های حذفی به‌صورت رفت و برگشتی انجام می‌شد‌ اما پس از آن تصمیم گرفته شد فینال تک‌بازی باشد.

   کیفیت چمن، برگ برنده آزادی
اصرار برای انتخاب یک زمین بی‌طرف برای میزبانی فینال حذفی در سال‌های گذشته، گاهی نتایج جالبی نداشته است. برای مثال، در خرمشهر چمن اصلا در حد و اندازه یک بازی فینال نبود و در اهواز هم ماجراهای عجیبی برای تعدادی از هوادارها رخ داد. به‌نظر می‌رسد آزادی به لحاظ کیفیت چمن، تنها ورزشگاه استاندارد برای برگزاری چنین مسابقه بزرگی باشد؛ ورزشگاهی که شاید برای دومین سال پیاپی میزبان فینال حذفی باشد.