به رنگ تبعیض

خیلی‌ها با دیدن استقبال 60هزار نفری سپاهانی‌ها از مسابقه هفته گذشته تیمشان با مس رفسنجان به وجد آمدند. خیلی‌ها از زیبایی صحنه‌های خلق‌شده در نقش جهان گفتند. خیلی‌ها از تأثیر حضور این هوادارها در مسیر رقم‌خوردن این پیروزی بزرگ حرف زدند اما هیچ‌کس نپرسید که چرا سپاهان می‌تواند در کورس قهرمانی از یار دوازدهمش استفاده کند و سرخابی‌ها در حسرت دیدن یک آزادی لبریز از تماشاگر هستند؟ در همه این سال‌ها، تماشاگران بخش مهمی از قدرت این دو تیم را ساخته‌اند. در همه این سال‌ها، تماشاگران نقطه قوت اصلی و برگ برنده بزرگ پرسپولیس و استقلال بوده‌اند و حالا شرایط اسفبار این استادیوم، آنها را از حقشان محروم کرده است. این یک تبعیض آشکار بین 3تیم مدعی قهرمانی در لیگ برتر بیست‌و‌دوم به شمار می‌رود. سپاهان در این فصل، 2بازی خانگی دیگر هم دارد و حداقل 2بار دیگر در ورزشگاهی مملو از هوادار به مصاف رقبا می‌رود. این تیم هر 8بازی خانگی اخیرش را برده و همیشه از حمایت کامل هوادارها برخوردار شده است اما 2تیم پرطرفدار فوتبال پایتخت، تنها می‌توانند از بخش بسیار کوچکی از ظرفیت آزادی استفاده کنند؛ ورزشگاهی که دیگر اصلا شبیه یک استادیوم 80هزار نفری نیست.
وقتی صحبت از دریافت اجاره برای سپردن میزبانی دیدارها در آزادی به استقلال و پرسپولیس می‌شود، مرکز توسعه و تجهیز اماکن در صحنه حاضر است اما وقتی صحبت از بازسازی ورزشگاه به میان می‌آید، خبری از این مرکز نمی‌شود. مگر اجاره سنگین آزادی نباید برای بازسازی خود این استادیوم هزینه شود؟ وزیر ورزش برای مدت زیادی کوچک‌ترین خبری از این ورزشگاه نداشته اما ناگهان به بازدید از آزادی مشغول می‌شود و همانجا هم وعده می‌دهد که همه مشکلات استادیوم به سرعت حل خواهند شد. اگر واقعا این مشکلات آنقدر کوچک هستند که با بازدید چند‌دقیقه‌ای و توصیه‌های کوتاه آقای وزیر حل شوند، چرا زودتر برای رفع و رجوع کردن‌شان اقدامی صورت نمی‌گیرد؟ وضعیت این روزهای بزرگ‌ترین ورزشگاه ایران، عملا به یک نبرد نابرابر در کورس قهرمانی لیگ برتر ختم می‌شود؛ چرا‌که سپاهان بدون هیچ مشکلی در حضور هوادارانش به میدان می‌رود و سرخابی‌ها باید در استادیومی بازی کنند که بیشتر سکوهایش کاملا خالی است. جالب اینجاست که در دوران شیوع کرونا و خالی‌بودن ورزشگاه‌های فوتبال، روند بازسازی استادیوم‌ها در سراسر دنیا دنبال شد و بسیاری از تیم‌های باشگاهی در جهان ورزشگاهشان را نو کردند اما در این مدت مشکلات آزادی حتی بیشتر هم شد و قدمی برای بازسازی ورزشگاه برداشته نشد. حالا ‌هم لابد به بهانه در جریان‌بودن فصل فوتبالی، اقدامی در این ورزشگاه صورت نمی‌گیرد. آزادی فعلا فقط در مرحله تخریب به سر می‌برد. هر روز بخش دیگری از سکوها از دسترس خارج می‌شوند. در این شرایط هواداران استقلال و پرسپولیس می‌مانند و یک ورزشگاه نیمه‌خالی و بلیت‌هایی با قیمت‎های سر به فلک کشیده که درهای ورزشگاه را به روی درصد خیل زیادی از طرفداران فوتبال می‌بندند.
فقط 15هزار تماشاگر برای یکی از حساس‌ترین دربی‌های تاریخ فوتبال ایران، عددی ناامیدکننده است. بدون‌شک اگر شرایط ایده‌آل بود، سکوها چندین ساعت قبل از شروع مسابقه پر می‌شدند و یکی از باشکوه‌ترین جوهای ممکن در آزادی شکل می‌گرفت. با وجود این هر تیم نهایتا 7500 تماشاچی برای این بازی بزرگ خواهد داشت. اگر استقلال یا پرسپولیس درنهایت قهرمان لیگ نشوند، وزارت ورزش یکی از مقصران بزرگ این اتفاق خواهد بود؛ چرا‌که بی‌توجهی به بازسازی ورزشگاه خانگی، عملا خشاب‌های هر دو تیم را در طول فصل از فشنگ خالی کرد.