دلخوش بمانیم به نوبهار

پروانه بهرام‌نژاد- دبیر  روز هفتم

سخت، تلخ و گاه جانکاه بود خیلی از لحظه‌های این سالی که شمارش معکوسش همین روزها به پایان می‌رسد، برای آنها که داغ دیدند و یک قاب عکس برای همیشه جاخوش کرد کنج سفره هفت‌سین‌شان و برای دلتنگی‌ها و جای‌خالی درگذشتگانی که با هیچ‌چیز پر نمی‌شود و قطره‌های اشکی که تسلای خاطر نیست. برای آنهایی که رنج بیماری طاقت‌شان را طاق کرد و تیک‌تاک ساعت‌ عمرشان در 1401برای همیشه متوقف شد و برای آنهایی که التیام‌بخش زخم‌هایشان فقط توسل به مهر الهی‌ است؛ توکل. اما این قانون زندگی است و راهی جز رفتن پیش روی‌مان نیست، باید پیش برویم و برای حال خوب‌مان، دست‌کم دل‌خوش باشیم به اینکه رفتن، رسیدن است... .
 
مشکلات همیشه هست و دغدغه‌های اقتصادی در زندگی قابل‌کتمان نیست، به‌طوری‌که بسیاری از ما از وجود کمبودها گله‌مندیم و بر شرایط موجود نقدهایی داریم اما بیایید جزو کسانی باشیم که دنیای پیرامون خود را همواره سبز و روشن می‌بینند و نه عده‌ای که همیشه روحیه ناامیدی در آنها شعله‌ور و همه‌‌چیز برایشان سیاه و تیره است و گویی هر روز به‌دنبال افسردگی می‌دوند!
 
اگرچه برای رسیدن به حال خوب نمی‌توان برای همه آدم‌ها نسخه واحد پیچید اما این را همه روانشناسان کار درست اذعان دارند و بر این باورند هر فردی باید نسخه اصلی حال خوبش را بیابد و منتظر جادوی ماورایی نباشد تا معنای زندگی رنگ نبازد. در دنیای امروز که هر روز اخبار ناراحت‌کننده بسیار می‌شنویم، تنها چیزی که به ما برای حفظ روحیه و تلاش زندگی، کمک می‌کند امید و توکل است. امید و امیدواری که به‌معنای همیشه لبخند داشتن نیست و به‌عنوان یک نگرش ذهنی و عاطفی که بر کیفیت زندگی تمرکز دارد و به زندگی با چشم‌انداز مثبت بنگریم. امیدی که به جای تلخکامی، دنیا را جای بهتری برای زندگی ‌خودمان و دیگران تبدیل می‌کند.
 
اینک که صدای قدم‌های بهار نرم نرمک شنیده می‌شود، بیایید سنگینی بار این سال را هم پشت در اسفند بگذاریم و به بهار درود بگوییم و مثل بهار سخاوتمند و قدردان مهر الهی باشیم، محبت را دریغ نکنیم برای تغییر مصمم گام برداریم که راز بزرگ بهار همین حول حالنا الی احسن الحال است. و همین آخر سالی و دمدمای بهار، چند قانون را برای خودمان بگذاریم و دست به‌کار شویم و زانوی غم بغل نگیریم، تسلیم کاستی‌ها نشویم که انرژی تلخ برای خود و دیگران به همراه می‌آورد و نتیجه‌ای جز حال بد در روز و هفته و ماه‌ها را در پی ندارد. همت کنیم به مثبت‌اندیشی، امیدآفرینی، خیرخواهی و خیرآفرینی، بخشش و دستگیری را سرلوحه امورمان قرار دهیم و امیدبخش باشیم. امیدی که مانند نوری در تاریکی می‌درخشد و شوق ادامه حیات را در هر فرد تقویت می‌کند.
 
جادوی کلمات را دست‌کم نگیریم که چیزی به اندازه واژگان انرژی‌بخش و دلگرم‌کننده، نمی‌توانند باشد. در کنار اینها با درک همدیگر تسلی‌بخش دردها و نیازهای هم باشیم و مروج امید و امیدواری؛ ولو با یک لبخند ساده و قرار بگذاریم از افراد و جمع‌های سمی دوری و به‌خودمان یادآوری کنیم که تنهایی بهتر از همنشینی با افراد منفی است.
 
صفحه‌های ویژه پیش‌رو هم پیشکش همراهی و همدلی شما.