لطفا ساکت!

احتمالا ساده‌ترین پدیده، فرمول وایرال شدن یک برنامه تلویزیونی است؛ اینکه آنقدر عجیب و غریب حرف بزنیم که مخاطبان حیرت‌زده یا خشمگین و عصبانی شوند. پس از آن است که بخش‌های کوتاه و مختلف این برنامه در شبکه‌های اجتماعی بازنشر می‌شود و دست به‌دست می‌چرخد. آخرین کسی که از این ایده استفاده کرده، ساکت الهامی بوده است؛ سرمربی تیم هوادار که اظهاراتش در یک برنامه تلویزیونی حسابی خبرساز شد. طی چند روز گذشته اسم الهامی بین گزینه‌های هدایت تیم ملی فوتبال ایران مطرح شد که انتقادات زیادی را هم به‌دنبال آورد. او اما در دفاع از خودش، اظهارات بسیار عجیب و اغراق‌آمیزی را به زبان آورد که اصلا صلاحیت ورود به مرحله نقد کردن را ندارد. الهامی گفت خودش را شایسته‌ترین گزینه برای هدایت تیم ملی می‌داند، به امثال مسعود شجاعی و اشکان دژاگه بیشتر از کارلوس کی‌روش چیز یاد داده و تأکید کرد: «اگر سرمربی تیم ملی شوم کره‌جنوبی را در سئول، ژاپن را در توکیو، چین را در پکن و عربستان را در ریاض شکست می‌دهم.» گفتیم که نقد این مطالب اصلا در ‌شأن رسانه نیست، اما باید به این نکته اشاره کرد که اتفاق رخداده به نوعی دستپخت فدراسیون فوتبال بوده است. وقتی آقایان جایگاه حقوقی و منزلت نیمکت تیم ملی را رعایت نمی‌کنند و نام افراد مختلف را به‌صورت فله‌ای در فهرست گزینه‌های هدایت این تیم می‌آورند، نتیجه‌اش همین می‌شود. اگر فدراسیون از الهامی برنامه نمی‌خواست، او امروز به‌عنوان گزینه هدایت تیم ملی فرصت نمی‌یافت چنین مطالب عجیب و غریبی به زبان بیاورد.