پس شما چرا آنجا نشستید؟

 خاصیت فوتبال ایران این است که هی دور خودمان می‌چرخیم و هی در دام تکرار مکررات می‌افتیم. اگر اسامی را حذف کنید و فقط روی روند متمرکز شوید، در خواهید یافت که این چرخه مدام تکرار می‌شود. ساده‌ترین نمونه‌اش این است که مدیران ایرانی در پرداخت پول مربی یا بازیکن خارجی خود کوتاهی می‌کنند، طرف می‌رود و شکایت می‌کند، فیفا حکم می‌دهد، مدیران جدید تا لحظه آخر پشت گوش می‌اندازند، ارز گران می‌شود، طلب طرف سر به فلک می‌کشد و بعد آخرین مدیری که دیگر راهی برای پیچاندن موضوع ندارد، با زاری و‌ التماس پول را جور می‌کند و می‌دهد. می‌خواهید هزار تا مثال از این دست بزنید؟ برانکو همینطور بود، کالدرون همینطور بود، شفر همینطور بود، گابریل پین همینطور است، رادوشوویچ همینطور است، ویلموتس همینطور است و...
حالا هم داستان استراماچونی پیش آمده است. کار دقیقا به همان شکل کش پیدا کرده و علی فتح‌الله‌زاده از ضرورت فراهم‌شدن چیزی حدود 100میلیارد تومان تا شب عید خبر داده، وگرنه ممکن است باشگاه با مجازات روبه‌رو شود. از قضا حاجی هم دست به یک فرمول تکراری دیگر زده و گفته برای فراهم‌کردن این پول، شماره‌حساب اعلام خواهد کرد تا هواداران کمک‌های مالی‌شان را واریز کنند! بدون تردید، این ابتدایی‌ترین راه برای کسب درآمد است که به نوعی توهین به شعور افکار عمومی تلقی می‌شود. حالا کاری نداریم در آخرین تجارب استفاده از این راهکار، پول چندانی جمع نشده و مخصوصا امروز با توجه به انبوه مشکلات اقتصادی، مردم کمتر هم مساعدت خواهند کرد. پرسش کلیدی شاید این باشد که اگر قرار است مردم پول روی هم بگذارند و خرج باشگاه را بدهند، پس امثال علی فتح‌الله‌زاده چرا روی کرسی مدیریت تکیه زده‌اند؟ مگر هنر آنها نباید خلق ثروت با ایده‌های مدرن و کارآمد باشد؟ دست دراز‌کردن جلوی مردم را که همه بلد هستند...