فجر ۴۱ در ایستگاه پایانی
یکی از متفاوت‌ترین ادوار جشنواره با معرفی فیلمسازان تازه‌نفس و درخشش کارگردانان با تجربه به‌کار خود خاتمه داد
چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر به پایان راه رسید. قطار فجر نقطه پایانی ایستگاه چهل و یک را هم تجربه کرد و برگزیدگانش در مراسمی که شب گذشته در برج میلاد برگزار شد، رونمایی شدند.
این پایان یکی از ادوار منحصر به فرد فیلم فجر بود؛ جشنواره‌ای که به‌نظر می‌رسد وارد دوره تاریخی تازه‌ای شده و چه در رویکرد و سیاستگذاری و چه در شیوه برپایی، تجربه کاملا متفاوتی را پشت سر گذاشت؛ جشنواره‌ای که یکی از جوان‌ترین ادوار فجر بود و حضور فیلمسازان تازه نفس در آن به لحاظ آماری، اگر نگوییم بی‌سابقه، کم سابقه بود. هر چند در نهایت داورانش جوایز مهم فیلم و کارگردانی را به فیلمسازان با‌تجربه دادند. فجر امسال محلی برای معرفی کارگردان‌های تازه نفس و مجالی برای درخشش چند فیلمساز با‌تجربه بود. در پایان جشنواره کم نبودند افرادی که اعتقاد داشتند «سینما مترو پل » بهترین فیلم محمد‌علی باشه آهنگر و «غریب» بهترین اثر محمد حسین لطیفی است. جشنواره چهل و یکم فجر در حالی به‌کار خود خاتمه داد که در فیلم‌هایش نشانه‌هایی آشکار از کوشش فیلمسازان برای رسیدن به تصویری تازه؛ قابل مشاهده بود؛ فیلم‌هایی که در طول ۱۰ روز به نمایش درآمدند و حاصل تلاش طیف‌های مختلف سینماگران را به نمایش گذاشتند؛ از ملودرام تا تریلر و از درام اجتماعی تا سینمای دفاع‌مقدس. آنچه در جشنواره امسال به نمایش درآمد خوب یا بد، درخشان یا ضعیف، مبین بخشی از کارنامه سینمای ایران بود. سینمایی که به شهادت فجر چهل و یکم، همچنان به راه خود ادامه خواهد داد، حتی اگر شرایط، دشوار و وضعیت، پیچیده و آینده، مبهم باشد. جشنواره چهل و یکم را به‌خاطر می‌سپاریم با فیلم‌هایی که دیر هنگام معرفی شدند، داورانی که در انتهای جشنواره اسامی‌شان رسانه‌ای شد و شور و احساس و هیجان و تاثر رئیس سازمان سینمایی در شب اختتامیه‌اش که نشان از به منزل نشستن باری سنگین و به انجام رسیدن ماموریتی دشوار داشت. جشنواره چهل و یکم ماموریت غیرممکنی بود که ممکن شد.
