تلنگر

جایگاه نماز در زندگی شهدا
در بسیاری از وصیت‌نامه‌ها و خاطرات شهدا به اهمیت نماز و به‌ویژه نماز اول وقت اشاره شده است. در ادامه گریز کوتاهی به خاطرات و وصایای شهدا در این زمینه داریم.

نماز صیاد
سردار غلامحسین دربندی، از همرزمان شهید بزرگوار علی صیاد شیرازی می‌گوید: «در آسمان کردستان بودیم و سوار بر هلی‌کوپتر. دیدم ایشان مدام به ساعت‌شان نگاه می‌کند. علت را پرسیدم. گفت: موقع نماز است. همان لحظه به خلبان اشاره کرد که همان جا فرود بیاید تا نماز را در اول وقت بخوانیم. خلبان گفت: این منطقه زیاد امن نیست، اگر صلاح بدانید تا مقصد صبر کنیم. شهیدصیاد گفت: اشکالی ندارد، ما باید همین جا نماز را بخوانیم. هلی‌کوپتر نشست. با آب قمقمه‌ای که داشت، وضو گرفتیم و نماز ظهر را همگی به امامت ایشان اقامه کردیم.»

با عجله آمدم که نماز اول وقتم از دست نرود
ژیلا بدیعیان، همسر شهید حاج‌محمد‌ابراهیم همت می‌گوید: «ابراهیم بعد از چند ماه عملیات به خانه آمد. سر تا پا خاکی بود و چشم‌هایش سرخ شده بود. به محض اینکه آمد، وضو گرفت و رفت که نماز بخواند. به او گفتم: حاجی لااقل یک خستگی دَر کن، بعد نماز بخوان. سر سجاده‌اش ایستاد و درحالی‌که آستین‌هایش را پایین می‌زد، به من گفت: من باعجله آمدم که نماز اول وقتم از دست نرود. این قدر خسته بود که احساس می‌کردم، هر لحظه ممکن است موقع نماز از حال برود.»

چه قدر به نفس خودت اهمیت می‌دهی؟
برادر شهید بزرگوار حمزه اباذری نقل می‌کند: «در زمین کشاورزی نزدیک روستا مشغول کار بودیم. می‌خواستیم هر چه زودتر کار تمام شود تا برگردیم به خانه که ناگهان حمزه دست از کار کشید و به طرف شیر آب رفت. با تعجب به او گفتم: کجا می‌روی؟ گفت: مگر صدای اذان را نمی‌شنوی؟ وقت نماز است. گفتم: بیا کار را تمام کنیم، بعد می‌رویم نماز می‌خوانیم. با حالت عجیبی به من گفت: چطور این قدر به نفْس خودت اهمیت می‌دهی، اما به خدای خودت نه؟ و بعد رفت تا نماز را در اول وقت به‌جا آورد.»