مردمداری به شیوه احمدآقا

مریم باقرپور-روزنامه‌نگار

هر روز ساعت ۶:۳۰ صبح از خانه‌اش در محدوده نسیم‌شهر اکبرآباد بیرون می‌زند تا یک روز جدید را در محله‌های شریف، طرشت، دریان نو، صادقیه و توحید بین مردم و برای مردم سپری کند. این شیوه زندگی «احمد قاسمی» از ۲۶ سال پیش تا به حالاست. می‌گوید: «هر روز صبح که از خانه بیرون می‌زنم می‌گویم الهی به امید تو، بعد کارم را شروع می‌کنم.» او یکی از کارگران خدمات شهری و فضای سبز شهرداری منطقه ۲ است که با همه مشکلات زندگی، کارش را بی‌بهانه، بدون چشمداشت و بی‌درنگ انجام می‌دهد.

مرد خستگی‌ناپذیر محله
ساعت ۷ صبح، وقتی کارت حضورش را در شهرداری می‌زند، ابتدا منتظر می‌ماند تا تماس‌های مردمی با سامانه ۱۳۷ را به او اعلام کنند. البته پیمانکاران شهرداری تلاش می‌کنند هر کاری را به او واگذار نکنند، چون قاسمی وضع جسمی متفاوتی دارد. با این حال، او سخت‌ترین کارها را هم قبول می‌کند و فقط کافی است بداند که‌ کاری روی زمین مانده. «محمدیوسفی» از کارکنان شهرداری ناحیه ۶ منطقه ۲ می‌گوید: «هر وقت احمدآقا را می‌بینیم به کاری مشغول است. گویا این مرد خستگی‌ناپذیر است. چنان با علاقه به کارش مشغول است که بسیاری از کارکنان شهرداری از او انرژی می‌گیرند.»

وظیفه‌شناسی‌اش زبانزد است
احمد قاسمی، دهه ۷۰ و در دوره سربازی‌اش مهره‌های کمرش جابه‌جا شد و صدمه دید و در آن دوران به‌دلیل نداشتن توانایی مالی نتوانست آن را درمان کند. بنابراین در گذر زمان قامتی خمیده و پشتی برآمده پیدا کرده است، اما با همین وضع کارهای نشدنی را انجام می‌دهد. «زهرا کامیاری» از ساکنان خیابان شهید اکبری می‌گوید: «در یکی از روزها دیدم احمد آقا بالای درخت رفته و شاخه‌های خشک را می‌برد. وقتی که پایین آمد به او گفتم: در آن ارتفاع نمی‌ترسیدی؟ در جواب گفت: اوستا کریم خودش نگه‌می‌دارد.» «عزیزه محمدی» بانوی سالخورده و ورزشکار بوستان جاوید قبل از هر سخنی احمدآقا را وظیفه‌شناس توصیف می‌کند؛ «در یکی از روزهای سرد هفته گذشته او را دیدم که در حال تعمیر آبخوری بوستان است. از او پرسیدم: تو این سرما چه نیازی به آبخوری هست؟ و او گفت: مردم پیام داده‌اند، نباید درخواست مردم روی زمین بماند. »

او فقط کارگر نیست
 برای بسیاری از شهروندان و به‌ویژه افرادی که هر روز در بوستان‌های خوش، بازیافت، انقلاب جاوید، طرشت، ارکیده و... حضور دارند، احمد قاسمی چهره‌ای شناخته شده است؛ چرا که همیشه او را در حال کار در محله می‌بینند؛ از جوشکاری تیرروشنایی برق، نیمکت، آبنما، آبخوری گرفته تا رنگ‌آمیزی تجهیزات بوستان. «مهدی تیموری» می‌گوید: «احمدآقا برای ما، کارگر شهرداری نیست، یک شهروند وظیفه‌شناس است که دلش برای زیبایی محله می‌تپد. یادم نمی‌رود، یکی از روزها سراغش رفتم و گفتم که دریچه تیر چراغ‌برق را کنده‌اند و با توجه به بازی بچه‌ها در اطرافش، احتمال دارد که خطری تهدیدشان کند. او بدون اینکه توقع تماس من با ۱۳۷ یا شهرداری را داشته باشد، گفت: نشانم بده و بعد دیدم که با تجهیزاتش سراغش رفت و ورقی را روی تیر جوش داد.»

خوشحالم شرمنده مردم نیستم
احمدآقا دلیل این رفتارش را علاقه به مردم و وجدان آسوده می‌داند؛ چون اگر نرده‌ای معیوب در بوستان باعث شود که پیرمرد یا بچه‌ای زخمی بردارد، نمی‌تواند خودش را ببخشد. از این رو، برای کارگر فضای سبز نواحی ۵ و ۶ شهرداری منطقه ۲ گرمای تابستان یا سرمای زمستان فرقی ندارد. گرچه کارهایش در فصل بارندگی بیشتر و در اوج بارش‌ها مجبور می‌شود شبانه‌روزی در محل کار و گاه در کوچه و خیابان‌ها باشد. او معتقد است که چون این کار را انتخاب کرده، باید مردم را راضی نگه دارد: «هر کاری بتوانم برای رضایت مردم انجام می‌دهم. حالا فرقی نمی‌کند بالا رفتن از تیر چراغ‌برق برای تعویض لامپ‌ها باشد یا هرس شاخه خشکیده درختان.»  با رسیدن عقربه‌های ساعت به ۴، ساعت کاری قاسمی هم به پایان می‌رسد اما کمتر زمانی او در این ساعت رخت کار از تن خارج کرده و کارت خروج زده است. چون‌ گاه تماسی برقرار و مشکلی اعلام می‌شود. وقتی صحبت حقوق و درآمد هم می‌شود، خدا را شکر می‌کند و می‌گوید: «راضی‌ام. کارفرمای خوبی دارم و نمی‌گذارد ناراضی باشم. همین که شرمنده مردم نیستم خوشحالم.»