سر‌به‌هوا

اگر قرار باشد در مورد آب رفتن یک استعداد فوتبالی حرف بزنیم، احتمالا طی سال‌های اخیر تصویری گویاتر از مهدی عبدی در پرسپولیس پیش رویمان نخواهد بود. کافی است نیم‌نگاهی داشته باشید به سیر کوتاهی که او در 3سال گذشته پشت سر گذاشته تا بدانید در مورد چه چیزی حرف می‌زنیم. او با گلزنی در دربی تهران از گمنامی محض به اوج شهرت رسید، پس از آن در نیمه‌نهایی و فینال آسیا گل زد و گلزنی در دربی را هم تکرار کرد. همزمان با هوش بالا، توی سر توپ‌های خوب، تغییر مسیرهای ناگهانی و ضربات دقیق، نشان می‌داد استعداد بسیار بالایی دارد، اما رفته رفته آنقدر افت کرد که حالا کارش به نیمکت‌نشینی محض در پرسپولیس رسیده. بسیار غم‌انگیز است که حتی جدایی یورگن لوکادیا و مصدومیت شیخ دیاباته هم باعث نمی‌شود یحیی گل‌محمدی از ابتدا به بازیکنی مثل او اعتماد کند و فرصت حضور در میدان به این مهاجم را بدهد. حتما کادرفنی هم در روند افت این بازیکن سهیم است، اما مقصر اصلی داستان را واقعا خود عبدی باید دانست.
نزول عبدی حتی در حوزه آمار هم کاملا چشمگیر است. این بازیکن در دربی رفت لیگ نوزدهم به سطح اول فوتبال ایران معرفی شد. او در لیگ بیستم 9گل برای پرسپولیس به ثمر رساند، این آمار در لیگ بیست‌ویکم به 7گل تقلیل یافت و حالا در میانه‌های لیگ بیست‌ودوم به «صفر» گل رسیده است. گلزنی پیشکش؛ عبدی باید ابتدا دعا کند دقایقی به او بازی برسد تا بعد ببینیم چه می‌کند! او که ابتدای فصل اعلام کرده بود برای افزایش تمرکز تصمیم گرفته با فضای مجازی خداحافظی کند، حالا دوباره به اینستاگرام بازگشته و استوری‌هایی در مورد «قوی» شدن می‌گذارد؛ غافل از اینکه آدم در فضای حقیقی و واقعی باید قوی شود، نه در فضای مجازی. شاید مقطع فعلی و بحران مهاجم در پرسپولیس بهترین فرصت برای خودنمایی دوباره عبدی و تثبیت جایگاهش در پرسپولیس بود، اما انگار او هنوز کار را جدی نگرفته است. بدون شک بعد از بهبودی دیاباته و جذب مهاجم جدید، عرصه بر عبدی تنگ‌تر از قبل خواهد شد.