2دنیای متفاوت

اینکه در مورد ضرورت ورود هر چه سریع‌تر سیستم کمک‌داور ویدئویی به فوتبال ایران حرف بزنیم، اصلا اتفاق تازه‌ای نیست. توضیح واضحات است و همه می‌دانند که این سیستم چه فوایدی می‌تواند داشته باشد. با این حال نکته‌ای که کمتر مورد توجه قرار می‌گیرد، افزایش شکاف بین فوتبال ما و فوتبال جهان، در غیاب کمک‌داور ویدئویی است. به زبان ساده، همه بازیکنان، داوران و هواداران فوتبال در ایران به‌طور مستمر در حال تعقیب و تماشای مسابقات روز فوتبال هستند. در نتیجه استفاده از VAR را لمس می‌کنند و به ناخودآگاه آنها نفوذ می‌کند. بازیکنان می‌بینند که بعد از اتفاقات مشکوک در زمین، احتمال تغییر تصمیم داور وجود دارد. در نتیجه این موضوع، روی سبک بازی‌شان تأثیر گذاشته است. داوران و کمک‌داورها هم می‌بینند که در فوتبال امروز جهان، همتایان آنها در صحنه‌های 50-50 اجازه می‌دهند بازی ادامه بیابد و بعد VAR تصمیم بگیرد. نمی‌شود اینها را از ناخودآگاه اهالی فوتبال در ایران پاک کرد و همین مسئله موجب شده شرایط بسیار بدی بر مسابقات باشگاهی کشور حاکم باشد. از همه بدتر زمانی است که بازیکنان ما با این حال و هوا، وارد تورنمنت‌های بین‌المللی با حضور کمک‌داور ویدئویی می‌شوند و آشکارا آسیب می‌بینند؛ مثل پرسپولیس که در فینال لیگ قهرمانان آسیا 2پنالتی مفت به حریف کره‌ای تقدیم کرد. کار داوران حتی سخت‌تر است و با توجه به فقدان VAR در ایران، فیفا و کنفدراسیون فوتبال آسیا به آنها برای حضور در میادین مهم بین‌المللی، کمتر اعتماد می‌کنند. خلاصه اینکه راهیابی VAR به لیگ برتر، بسیار ضروری‌تر از آن است که تصور می‌شود.